این آه، راهِ خانه ی دلبر گرفته است

دیگر دلم ز هرچه ستمگر گرفته است
این آه، راهِ خانه ی دلبر گرفته است

دیدم بَری ز بَربَر و فرهنگِ بَربَری
سبقت ز قوم ظالمِ بَربَر گرفته است!

این قوم را چه می گذرد روز داوری
آنجا که راه بر همه داور گرفته است؟

زاغ و زغن در اوج و در این مُلک، مرغِ عشق
دل از سرا بریده و زان پَر گرفته است

دانم که عاقبت تر و خشک آورد به کام
این شعله ای که در دلِ ما، دَر گرفته است

خونِ رَزان حرام و حلال است خونِ خلق
مفتی کدام را دو سه ساغر گرفته است؟

دستارِ دزد را به سر انگشت می بَرد
دستی که تاجِ پادشه از سَر گرفته است

مردی گرفته تیر و کمان غزل به دست
بر هر چه غم ، نشانه کمانگر گرفته است.

13 مهر 138‪6

پ. ن
این غزل را حدود پانزده سال پیش سروده و آن را گم کرده بودم چند روز پیش جستمش.
سال 86 برای من و خانواده ام سال بدی بود بسیار بد، گروهی ناجوانمرد آن هم از نزدیکترین افراد، به ما خیانت مالی کرده بودند.
به سراغ فردی روحانی نما رفتم که شاگردان بسیاری داشت و احدی از شاگردانش مسلح بود.
این فرد را یک سالی بود می شناختم و هرگاه به منزل وی می رفتم چنان استقبالی از من و عیال میکرد که در وصف نمی گنجد چون هرگاه به منزل وی می رفتیم با خود مقداری گوشت و ماهی و میوه به رسم هَدیَّت می بردیم.
به یاد دارم مقداری کتاب به ایشان هدیه شده بود و از من خواست آن ها را از ایشان خریداری کنم و خریدم.
با خود گفتم خدمت ایشان بروم شاید فرجی حاصل شود.
وقتی با عیال خدمت وی رسیدیم و از مبلغ کلان ماجرا باخبر شد گفت شکوائیه ای نوشته و هر دو امضاء کنید، ما هم با خوشحالی تمام شکواییه را نوشته و چون در آن کار تجاری حدود 14 میلیارد تومان مالیات دولت پرداخت نشده بود، دست جناب روحانی نما برای یک مانور آنچنانی باز بود.
سه گروه بودند خریدار و فروشنده و کسی که از کشور دارای آن کالا مطلع بود، یکی از اعضای فروشنده فرزند دوست خانوادگی ما بود و می دانستم بسیار ترسوست و با گرفتن او همه چیز لو خواهد رفت و ما هم به حقوق حقه ی خود خواهیم رسید .
چند روزی گذشت که عموی آن فرد ترسو مضطرب به من زنگ زد و چون به شدت از وی ناراحت بودم گوشی را قطع کردم.
غافل از آنکه روحانی نما آن شاگرد مسلح خود را مأمور کرده بود که فرد ترسو را غیر قانونی بازداشت تا از او اخاذی کند و در این امر نیز موفق عمل کرده و مبلغی از وی گرفته و رهایش کرده بود.
چند روزی گذشت، وقتی درب خانه ی آن روحانی نما را زدم دیدم درب را باز کرد و دست خود را مانند صلیب بر دو ستون کلاف درب گرفته و مانع از ورود بنده به منزلش شد.
آنجا بود که تازه دانستم آن فرد چه شارلاتانی بوده!
همینکه به منزل رسیدم غزل فوق را گفتم.
جالب اینکه حدود 15 سال پیش "جان آگاهم یا پیر درون " عمامه پرانی را در این اثر پیش بینی کرده بود.
این رباعی را در همان دوران سروده و در "کتاب چشم سوم" که برای نشر آماده میشد گنجانده و بخش کتاب ارشاد آن را نیز تایید کرد :

یک نکته بگویمت به گفتار تمام
تا پخته شوی و گرنه می مانی خام

با سگ بنشین ولی بپرهیز ای دوست
از آنکه به نام دین خورد نانِ حرام

ایمیل مقصد