وسوسه ی غزل

ارسال شده در تاریخ : 03 مهر 1396 | شماره ثبت : H945509

شب من غرق در اوهام پریشانی بود
در سرم وسوسه ای مثل غزلخوانی بود

چون غزالی که رمیده ست از آغوش پلنگ
دائمن در نظرم لهجه ی چوپانی بود

می رسد سلسله ام تا ته جنگل اما
درد من سوز دل و غصه ی پنهانی بود

شهر در من نفس زرد خزان را می ریخت
لطف پائیز پر از برگ خیابانی بود

باد می ریخت بهم موی پریشانم را
باد میرفت و دلم غرق غزلخوانی بود

کوچه پس کوچه ذهنم به تخیل می رفت
مسجد شهر دلم گرم مسلمانی بود

شیخ میریخت بهم شاکله ی مسجد را
بین هر نافله مشغول سخنرانی بود

همه را غیر خدا خوب " پرستش " میکرد
بهترین لحظه ی او لحظه ی پایانی بود

بعد یک عمر شنیدم که کسی توبه نکرد
شهر سرشار و پر از جمعیت جانی بود

پرستش مددی

۱۳۹۶.۰۴.۱۰