من آسمان ابری ات را دوست دارم
ای عشق! من بی صبری ات را دوست دارم
مازندران! طعم هوایت عاشقانَه ست
با تو، هوای دل، همیشه پر بهانَه ست
این جا، ترنّم ها به رنگ عشق هستند
سبک آفرینانِ قشنگِ عشق هستند
عاشق نبودن بر نگاهت اشتباه است
این جا اگر عاشق نباشد دل، گناه است
این جا، زمین و آسمان، رقص تجلی ست
مجنون، خودش، می گوید: این جا، جای لیلی ست
من هم اگر مجنون شوم، جا دارد ای دوست!
مازندران! رویت تماشا دارد ای دوست!
من هم اگر مجنون شوم، لیلی، تو هستی
ساغر، من ام، سرمستیِ اصلی، تو هستی
دریا و دشت و جنگل و کوهت، شکوهت
اندیشه های مردمان پر شکوهت
این جا، صفا، حال و هوایش فرق دارد
مازندران است و صفایش فرق دارد
آغوش شالیزارها، عطر صمیمی
ای یادگار کودکی! یکتا شمیمی
یکتا شمیمی، دشت هایت بی نظیرند
ییلاق های بی نظیرت دلپذیرند
این جا، خدا را، می شود شفاف، حس کرد
گیسوی نازش می توان در دسترس کرد
با دیدنت شاعر شدم ای شعر مطلق!
الهام بخش عاشقان! عشق از تو مشتق
ای سرزمین دلنوازان خدایی!
تو، نازنینِ پاکبازانِ خدا یی
این جا، خدا در لهجهی رنگین کمان است
در جانِ باران، دلشکارِ عاشقان است
باران به باران، بی قراران، بی قرارتد
یارانِ باران، دلبهاران، بی قرارند
مازندران! عطر بهاران می نوازی
عرفان به ساغر! شعر باران می نوازی
دل می سپارم دل، به دستِ چشمِ مستت
یا بر دلِ دلداده ی دلبر پرستت
با دست دل، دستان محبوبت فشرد(ه) م
دل را به دست مردم خوبت سپرد(ه) م
گویم سلامی، از دلم بر دوستانم
بر همدیاران عزیز مهربانم
بر دامن لطف خدا، بهروز باشید!
یاران جان افروز من! پیروز باشید!
یاد عزیزانی که کوچیدند، جاوید!
مهری که دیدند و پسندیدند، جاوید!
تا وقت مانده، باز باید مهربان شد
یادآورِ مهرآفرینانِ جهان شد
من نازنینان خدا را دوست دارم
مازندرانی ها! شما را دوست دارم.
آذر 1395، در هوای بارانی بابل،
محمدعلی رضاپور (مهدی)
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نقد 2
محمد علی رضا پور 27 تیر 1402 18:54
ویرایش بیت هشتم:
دریا و دشت و جنگل و کوه تو بشکوه
در عشق ورزی، مردمت مانا و نستوه
محمد علی رضا پور 28 تیر 1402 11:25
ویرایش بیت هشتم:
دریا و دشت و جنگل و کوه تو بشکوه
در عشق ورزی، مردمت مانا و نستوه