من پر از سکوتم و غوغا، پر از بهانه ی سردم
من صدای خسته ی حزنم، صدای ناله ی دردم
من سکوت تلخ غمم، در هجوم فصل نوازش
شرح یک نجابت سنگین، روی شانه ی مردم
در هراس هر شب دلگیر، خفته با تب عشقی
من درون باغ رفاقت، نماد لاله ی زردم
هرکسی به یک روشی، یا به یک بهانه ی سستی
زخمه زد به ساز دلم، من ولی گلایه نکردم
در عبور تند دقایق، به یمن زجر حوادث
ذره ذره میشکنم، لحظه لحظه غرق نبردم
موج موج حادثه در هم، شکسته قامت عشقم
چون محیط مهره ی بازی، به قاب تخته ی نردم
گرد باد فاجعه یک روز، دست رد به دلم زد
رفت و من شکستم و رفتم، که ختم غایله گردم
علی صمدی زمستان 93
تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 5 از 5
نظر 7
زهرا نادری بالسین شریف آبادی 05 تیر 1394 17:02
بسیارزیبا مانامانی
روح الله اصغرپور 05 تیر 1394 17:31
درود آقای صمدی عزیز
طارق خراسانی 05 تیر 1394 18:56
با سلام و درود بی حد
غزل زیبای تان را خواندم و لذت بردم
دستمریزاد
در پناه خدا
اصغر چرمی 06 تیر 1394 17:21
درود بر شما
کمال حسینیان 06 تیر 1394 22:46
درودتان باد جناب صمدی عزیز
نمی دانم از خواندن تان چرا این بیت شوریدۀ شیرازی به یادم آمد
من آن خزان زده برگم که باغبان طبیعت
برون فکنده ز گلشن به جرم چهرۀ زردم
بسیار زیبا و دلنشین بود
پاینده باشید
نگار حسن زاده 07 تیر 1394 22:54
درود بر شما
زیبا بود
ابراهیم سبحانی 08 تیر 1394 20:38
جناب صمدی
عرض ادب ودرود
توفیقی تا بیاموزم ازشما