آرزوها

« آرزوها »
خداوندا تو دانـی سِـر دانش
به بی دانش ، دهی اسرار پوشش
به خلق خود ، زِ دانایی دهی نان
ولی دانا بُوَد ، بی نان و پوشش
همان پوشش به هر فردی بدادی
نهـد کار بدش را زیر پوشش
به دانایـان ره نان را بِـبُری
به نادان نان دهی،بی کار وکوشش
تو دخل1 و سود آن کنتور2نکردی
سر دخلش بُوَد در جیب سرکش3
تو سر پوشی نهی بر کار بدکار
بد از نیکان کنی رسوای خلقش
غم مال جهان خوردی، چه سودی
نه درویشش غنی گشت ونه شاهش
بشـر را آرزو ، آزرده تـر کرد
سر سودایی اش ، آرَد به خواهش
بشـر را آرزوها گـر نـمی بود
نه بَد می کرد ونه می بُد گناهش
بشـر را آرزوها بس درازس
نمی گردد غنی اصلاً زِ خواهش
رهـا کردی بشر را در هوسهـا
هوس دارد مداماً در عذابش
هوس را دادی اش تا بلکه نـتوان
حواسش جمع باشد بـر ثوابش4
پیمبـر(ص) را زِ خلق خود گزینی
زِ خلق خود گذاری در عذابش
کتابی را فرستی بر محمد (ص)
چرا آدم (ع) نـبود اول کتابش
خدایا راه پُر پیچ و خم از توست
وگرنه آدمی صاف است راهش
همین آدم که از حیوان بـترسد
نـترسد از چه از خلاق دانش
هنرهـایش گـر این آدم بـسنجد
هنرهـایش نـمی آید به کارش
تمام روز و شب ،نان از تو خواهد
کند پنهان ، گناه بی شمارش
خدایا ، درد دل بسیار دارم
نمی دانم کجاس آن پیچ و تابش5
خداوندا چه دنیای عجولی است
کسی را رد نکرد، آزار و رنجش
خداوندا دلم تنگـس زِ دنیا
زِ رفتار بد و این رسم راهش
خدایا ، بنده ات در دست دنیاس
بر این دنیا ، چه می باشد گناهش
خداوندا تو گـر ستّار مایی
چرا عیب مرا کردی تو فاحش6
خدا دنیا مسلط شد به آدم
شود مانع به هر کار صوابش7
کدامین کار من دست تو باشد
کز آن کارم نباشم در کشاکش
هر آن کارم که با رأیت نباشد
از آن کارم ، بـسوزانیم در آتش
غلط کردم که گفتم: من زرنگم8
زرنگی ام ، نـدارد هیچ ارزش
زِ دنیای دنی ، فرسوده گشتم
نـباشد قایل از بهر من ارزش
همه کارم زِ دنیا در خرابی است
پی مرگ منس ، دنیا زِ کارش
به کام ما اگر آبی بر افشاند
به مثل زهر مارس ، آب صافش
کس از دنیا ،اگر بسیار نان خورد
دَم خورشید ، می سازد کبابش
خداوندا تو این دنیا عوض کن
چرا بد باشد این ، بـنما خرابش
خداوندا ،من از دنیا چه جویـم
که بدکارست و بد رفتار و گردش
چراغ سبز دنیا پس کدامس
خدایا کور کن ، چشم چراغش
خدا ، شیطان که همدستس به دنیا
گرانتر9 کن، به عقبی آن عذابش
تو موسی(ع) را فرستادی به فرعون
زِ قوم قبطیان10 کردی عذابش
در آخر کار موسی(ع) بر کجا شد
چه شد دستور و رفتار و کتابش
هر آن دانا دلی ، دل بر تو بندد
مداماً کَرس11 دارد ، نان و آبش
هرآن فردی خوراکش از تو خواهد
زِ خون دل بُوَد ،خورد و خوراکش
اگر دانا دلان را دست داری
چرا روشن نمی گردد ، چراغش
نه زیبا منزلی دارد نه فرشی
رو خاک افتاده دایم رختخوابش
نه پا پوشش قشنگ است ونه زیبا
همیشه پاره و کهنه اس جورابش
به هر کار صوابی رو نمودم
سوفال12 شد،بهر چشمم آن ثوابش
اگر دستم رسد ، بر چرخ دنیا
خرابش می کنم از کار گردش
اساس پایگاهـش گر بـجویم
برون ریزم اساس پایگاهـش
همان دهقان که کارش بیشتر بود
گرسنه بودن آن اهل و عیالش
زِ کارش هر چه زحمت بیشتر برد
نه گیوه اش نو شد و نه آن کلاهش
مـرا افسانه گویی بیشتـر شد
چو فرصت دادی ام، خلاق دانش
خداوندا ، حسن دارد شکایت
شکایتهای پـُر آب و لا آبـش
بگفتا حق ،که این حرفها چیست
بـریزد دور ، ورقهـای کتابـش
٭٭٭
1- درآمد 2- وسیله اندازه گیری 3- گردنکش 4- پاداش 5- پیچ و خم- خم و شکن 6- درخشان 7- درست 8- کاربُر– چالاک 9- سنگین تر 10- گروهی از مردم مصر 11- کمبود 12- ساقه گندم
دیوان اشعار حسن مصطفایی دهنوی

ایمیل مقصد