زن
پرتویی از آفتاب و روز روشن می کشم
شاخه ای گل در میان باغ و گلشن می کشم
مریم و نسرین و یاس و ارغوان و نسترن
زنبق و آلاله و ریحان و سوسن می کشم
لا به لای اینهمه زیبایی و لطف و صفا
طاقتی افزونتر از تقدیر آهن می کشم
بسکه اختر دارد این مجموعه مهر و وفا
شعله آتش به تار و پود خرمن می کشم
از تگرگ اباد صحرای پر از خوف خطر
حاده ای تا انتهای دشت ایمن می کشم
در خیال خلسه های عطر و بوی دامنش
از تمام لحظه های رفته دامن می کشم
چون صنوبرها که با روئیدن صبح سپید
خط بطلان در شبانگاه تلاجن می کشم
در تب و تاب نگاه و فصل سبز نوبهار
روی قاب زندگی تصویری از زن می کشم
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 4
امیر عاجلو 16 آذر 1401 08:42
سلام ودرود
جواد مهدی پور 19 آذر 1401 07:48
درود بر شما استاد معصومی عزیز
زیبااااا ست
زنده باشید
منوچهر کشاورز 19 آذر 1401 09:04
سلام . شاعر گرامی . زیبا سروده اید.موفق باشید
منوچهر کشاورز 19 آذر 1401 09:05