شعله عالم افروزم
من عابر پس کوچه های سرد هر روزم
آواره ی شهر خزان از فصل نوروزم
شب تا سحر گرد چراغ لاله می ریزد
خاکستر پروانه های مست خودسوزم
زانو زدم عمری به پای نرگس مستی
تا توشه ای را در تماشایش بیاندوزم
دیوانه و دلبسته ی دُردانه ای گشتم
شاید به نام عاشقی درسی بیاموزم
آتش فشان سینه ام را تو نمی دانی
سیاره ای از شعله های عالم افروزم
امروز اگر در خاطرش یادی نکرد از ما
فردا ببادش می دهد نجوای مرموزم
دارم بزن! ای درد بی درمان رهایم کن
از گیر و دار بی خود دنیای چلغوزم
♤♤♤
تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 5
امیر عاجلو 11 بهمن 1401 13:12
لطیف و دلنشین
علیرضا خسروی اصل 11 بهمن 1401 20:19
خیلی قشنگ هست
حبیب رضایی رازلیقی 13 بهمن 1401 17:55
سلام خدمت استاد معصومی عزیز
بسیار زیبا و روان
Milad Kaviani 13 بهمن 1401 19:34
درودها عالی
علی معصومی 13 امرداد 1402 04:35