نوشته های ادبی لیلا سعیدی

پُرَم از تشویش... با نبودنت داشتنت را از خدا خواسته ام خدا کند مرغ آمین اطرافم باشد

در دریای آبی چشمانت غرق شده ام... شاید تقدیر بر این باشد که در چشمانِ آبی ات سکنی گزینم!

هیچ شرابی دیگر مستم نمی کند... سرخی لبهایت برای مست شدن کافیست

پُرَم از تشویش ..... با نبودنت.... داشتنت را از خدا خواسته ام خدا کند مرغ آمین اطرافم باشد

مزه مزه میکنم 《دوست داشتن هایم را》 دروغ چرا؟! غرض به آب انداختن ِ دهان ِ آدم هاست...

چه معمای عجیبیست... «خال ِ سیاه روی گونه هایت» عشوه گری را خوب بلد است .... شاگرد ِ نابلد نمی خواهی؟

پایتخت ِ من «قلب توست» و سالهاست که به درونش مهاجرت می کنند از هر ایل و طایفه ای «درست مثل پایتخت ایران»

پایتخت ِ من «قلب توست» و سالهاست که به درونش مهاجرت می کنند از هر ایل و طایفه ای «درست مثل پایتخت ایران»

بیا دوست داشتن هایمان را ببریم زیر «رادیکال های پیچیده» .... باور کن کسی که هوش ریاضی نداشته باشد «نمی تواند جذر بگیرد از عشقی که بین ماست» ...

آن سوی دریاهای شمال کنار ساحل آرام لنگر انداخته ام خاطراتت را در ذهن یک به یک مرور می کنم آه؛ناگاه دریا موج میزند و طوفانی در من به پا می شود غوغا می کنم دریا مرا با خود ببر! آتشی در وجودم شعله ور می...

«چشمک» بزن به من ترسیمش میکنم «روی ِکاغذ ِنقاشی ام» شاید روزی «زیباترین تابلوی شهر شد و به مزایده گذاشتند نقاش ها»...

«تمامِ سکه هایم نوش ِ جانت تلفن ِ عمومی شهر» «وسط ِ خیابانی که موبایل ها آنتن دهی ندارند» تنها تو می توانی «صدای ِ عاشقانه ی بین ِ ما را رد و بدل کنی»...

《برق ِ چشمانت را دوست دارم》 .... کاش روزی معکوس این واژه «قرب» به آغوشت سهم ِ من باشد

یادمان دادند «پنهان کاری » زشت است و من دیدم «چهره هایی » که در ظاهر میخندیدند و و چه زیبا غصه هایشان را پنهان می کردند اینجا بود که فهمیدم آنقدر ها هم زشت نیست مخفی کردن برخی چیزها!!! درست مثل قصه...

و «کاش» چه تلخ واژه ایست... آنگاه که در هم بریزد و به «اشک» مبدل شود.... کاشکی هیچ *کاشی* تبدیل به *اشک* نمیشد...

«گل یا پوچ» بازی قشنگی ست بین ِ دستان من و تو...... دلم می خواهد دستانم را که می گیری هی بگویی «راست» بگویی «چپ» و «پوچ» شود «می دانی دستانم بازی کردن با تو را دوست دارند» کاش برگ ِ برنده با من با...

کاش بین این همه کوچه کوچه ای بود به نام 《بن بست عشق》 و 《 ایستگاه پایانی تمام ایستگاه های قطار ته این کوچه بود》 تا گذر ِ هیچ مسافر عاشقی به مسافرخانه های شهر نمی افتاد......

دوست داشتنت را کاشته ام در 《گلدان》 اگر دیدی 《 بذر ِ قلبی》 اندرونش جوانه زد بدان آن قلب ِ من است

شراب مست نمی کند فقط حال ِ درون ِ من لبان ِ سرخ ِ تو از باده جلوتر است سفید نمی شود زلف های روی ِ سرم تا که از خنده گشوده شود رخسار ِ رنگ پریده ام چال ِ روی ِ گونه ات امن ترین نقطه است برای ِ عاشق شد...

سریست نهان بین «من و طوطی» *دوست داشتن ِ تو* کافی ست سری به قفس بزنی طوطی ِ سخنگو خواهد گفت