از سر گذشت این خوان، پایان رسید این سان
فصل شکوفه طی گشت، بر ما وزید بوران
برگی به شاخه ام نیست، لخت است و عور قلبم
با تندر زمانه آتش گرفتم ای جان
گر کام تلخم امروز، چون شوکران گزنده است
بر من ببخش ای...

چه خوش برگشتی ای مادر به شهر و میهنت ای گل
که چشمانم به در خشکید که تا می خوش شود این مُل
ترا در خوابگاه دائمت آرام، سپردیم دست یزدان، شاد
که روح پرفتوحت خوش بود از ما، به وقت خواندن بلبل
نظاره گر شد...

دردی کِشم از هجر او، کوهی ندارد طاقتش
از دوری لبخند او، و آن خنده های دلکشش
از رنج و درد این جهان جانش به لب آمد ولی
هرگز ندیدم شِکوِه ای جانم فدای رنجشش
دائم برای این و آن، دست دعا برداشتی
نفرین ند...

تقدیم به گوهر از دست رفته وجودم، مادر که معصومانه پر کشید.
????????????????????????????????????????????
تو تنها گنج من بودی، چرا رفتی چرا مادر؟
کلید قفل رنج بودی، کجا رفتی کجا مادر؟
دگر بی تو سرشکی نی...

گاه باید همچو شمعی در زمان خاموش بود
گاه بیدار و گهی هم عاری از هر جوش بود
آنکه دائم صحنه بازی می کند با رقص خویش
می نداند صحنه بازان را چه زاد و توش بود
بس ز کِلک خامه ام دُر یمانی غنچه زد
لیک ایامی ...