شعر جنگ و قوطی کنسرو

ارسال شده در تاریخ : 09 تیر 1399 | شماره ثبت : H9411203

لابلای برگ های اسفناج خوابیده بودیم با هم وَ زمینِ زیرم خشک بود وُ بایر وُ سخت

به روی آن خلیج عربی با دست هایی که از قسمتِ فوقانیِ جمجمه ات بیرون نزده بود

بر آب های خلیج فارس نوشته ای ست که مفقودالاثرست جنازه ات ؛

وَ آیا شما که مخاطب من هستید می دانید که برگ های سوزنیِ یک نخلِ وحشی را نمی شود بیست سال قیچی کرد وَ یا دوخت؟

به لب هایی که همچنان دوخته بود همچنان به هیچ

که یک دهه داشت از جنگ می گذشت یکصد سال ، یک قرن ، هزار وُ پانصد سال

"وَ من ساعتم را در خاکِ بعثی گُم وُ گور کرده بودم شاید

وَ یا می بایست در این لحظه به ناچار

سعی می کردم با سرعتِ نور یا یک نفس تا سرزمینِ صهیونیستی بِدَوَم .. ؟!"

پشت خاکریز بودی

تو وَ پیکر ثانی ات که یک دست هم نداشت؛

ولاجرم تنه ات صُلب بود وُ محکم و دُرُست سَرِ جاش گیر کرده بود یا گیر افتاده بود؟

جا نمی رفت به هر حال !

انگشت وارونه اش از ته مغزش رشد کرده ست ؛ بی سبب چنگ می کشد؟

بر صورتم که ماسک بود فقط وَ حالا که آماده ی بازی شده بودم

هر چندشهید پنجم وُ ششم وُ هفتم وُ آخری من بودم

برآن باتلاقِ ژرف عربی ولیکن به تاخت می رفتم

ذراتِ من مجزا بود یکریز در قوطیِ کنسرو

نور می شد به تمامی و یا احیانن یک بطری شراب .

در ارتفاعات بودیم

برگ های اسفناج را به کرفس دوخته ام ، چه کنم ...؟! تو بگو ...

از سرما قندیل بسته بودیم ولا کن سرانگشتهام نمی سوخت دیگر

این نامه ای ست که تازه رسیده ست همین دیروز به نشانیِ قبلی اش

که خواب دیده ام پلاکت گم شده ست حتما جایی پشت یا کنارِ آن خاکریز؛

.....

و حال به اسم آن خیابان بدل شده ای که من مدام در آن گم می کنم راهم را

می پیچم ؛ عقب عقب می روم؛ پارک می کنم جسدم را

مسیر خاکی ست وَ من ناگریز به عینک های فتوکرامیک نیازمندم

دست ات بریده است وَ سرت به خون آغشته

در مسیرِ بازگشتم حالا ؛

هزار وُ ششصد وُ شصت وُ شش شهید را همین پریروز شستم وُ خاک کردم ؛

همه بی نام بودند...

در برگ های اسفناج خوابیده بودی وَ نشانی ات هنوز منتظرت بود

قرارگاه را گم کرده بودم

بی تاریخ می رفتم

انگار مادرِ شهید سهوا هنوز منتظر ست ؛

یعنی می شود این برگ های سوزنی را به چیزی دوخت؟

نه ... !

گرچه تا امروز ده سال است که پیکرش را به خاک سپرده ایم

و یا به ناگزیر به رویِ این خلیج عربی که بی نام ست به ناچار.