به بهانه یاد استاد

آب دریا را اگر نتوان کشید
هم به قدر قطره ای باید چشید

امروز، با همه بالا و پائینها، زیر و بم ها، خوشی و ناخوشی ها، بایدها و نبایدها، و .... بالاخره رهسپار سفری شدی که هر کداممان خواهی نخواهی روزی پا در آن راه می گذاریم. این که کی و چگونه راهی شویم نقلی است جدا ولی اینکه چه در انبان و توشه برای خود برداشته ایم دیگر در همان لحظه بدرقه آشکار است.
این روزها، نه تنها ملتی قلبشان را فرش راهت کردند بلکه فراتر از مرزهای قراردادی، جهانی از معنا و معنویت همراهیت می کند و این ارزان به دست نیامده است. یقین پاداش دهه ها هنرمندی نه هنرفروشی و هنرپیشگی است، آری نتیجه پیمانی است که از ابتدا میان تو و وجدان آزادمنشانه ات در این راه پر پیچ و خم بسته شد، چه تو نیک میدانستی و میدانی که این ملتها هستند که در گذر تاریخ می مانند و دیگران با دوره های رنگ به رنگ تاریخی دست به دست می شوند. و آنچه فرخی یزدی، میرزاده عشقی، جهانگیر خان صور اسرافیل، و بسیاری از آزادی دوستان این آب و خاک در طبق اخلاص گذاشتند تا ایرانیان امروز به خود ببالند که می توانند اظهار عقیده کنند، تو به درستی طی این همه سال، نشان دادی.
برو شاهین آسمان هنر این سرزمین، برو به منزل آرامش ابدی و با روحی آرام در میان دوستان گرمابه و گلستانت که پبش از این رستگار شدند، آرام گیر که از عهده وظیفه انسانی ات به حق به خوبی برآمدی و هرگز شان هنرت را فدای دو روز زندگی عاریه نزد سلطان و وزیر نکردی و همواره پشتیبان مردمت بودی که گوهر هنرت را نیک می شناختند و آن را با هیچ خرمهره ای تعویض نکردند.
برو استاد که دعای خیر ملتی بدرقه راهت است. خوشا بر احوالت.
مهر ۱۳۹۹، روز فقدان استاد محمدرضا شجریان