دختر تو می جویی، ببین زهرای اطهر(س) را
مادر اگر خواهی، ببین عشق مجسم را
نگو همسر، رفیق ره اگر جوئی،
بجوی از او تو معنای رفاقت را
برای مردم بی کس، ببین این یار و یاور را
خداوندا تو خود دانی دلم دریای پر درد است
از این ماتم، از این هجران که گشته بغض، انسان را
چنین بی ادعا خلقت،
دگر هرگز نیامد پیش،
و این اسطوره ی انسان،
ندیدیم ما به عمر خویش،
همه گویند پسر را کو ندارد از پدر آیت،
ولی زان نیک پیغمبر، همه تصویر در دختر
همه چیزش همین دردانه دختر بود
برایش از همه برتر، که او زهرای اطهر (س)بود
علی(ع) را مونس و همدم که بود در اوج تنهایی
هم او سالار نسوان بود
در آن رنج و شکیبائی
چه نیکو پرورید طفلان
به دامان پر از عفت
که عالم شد از آن خوبان
سراسر غرق در حیرت
خدیجه(س) مادرش بودی که او را نیک بار آورد
به او رسم وفا آموخت، چنان گل دسته ای پرورد
من امروز بس غمین هستم از این تکرار تلخی ها
خدایا مصلحت فرما به دیدارش در آن دنیا