عاطفه مشرفی زاده

در مرگ خویش

ارسال شده در تاریخ : 16 تیر 1401 | شماره ثبت : H9421404

تیره تارم
مسکوت
کج و معوج
همچون آدمی
که در تاریکی
راهش را گم کرده است.
غصه ای نیست
چاره
چند قطره اشک
بعدها
به جایش می خندم
اما
در حقیقت امیدی نیست
آدم ها
راحت حرف می زنند
خوب تر می خندند
نه!
سوگند می خورم که تو هیچ نمی دانی!
من در سیاهی گریستم
پیچ و تاب خوردم
واژه ها لرزیدند
آه
تو گویی فروافتادند
و من نمی دیدم
نابینا بودم
آدمی حتی با خویش غریبه می شود.
همانگونه که خویشتن را نمی شناسم
چه غریبم.