ادب زیباست اما با ادب زیباتر از آن
هر آن که با ادب شد میشود محبوب یزدان
شود هر بی ادب منفور و بی حرمت همیشه
برآید بر فلک چون ماه تابان مهر پیشه
عزیز و محترم دارند مردم با ادب را
برانند از کنار خود پلید بی ادب را
ادب چون آب باشد در الکهای سفیهان
نباشد بهره ای از این سعادت سهم ایشان
نه تنها بی ادب خود را بسازد خوار و منفور
بسازد همنشینان را چو خود بدنام و مهجور
ادب زیبا نماید هرکسی را بر عزیزان
بیفتد بی ادب چون اشک از چشم رفیقان
کلام خوش بیاراید بیان هر بشر را
زبان تلخ و تند آتش زند چندین جگر را
ادب آراید انسان را به صورتهای زیبا
نماید بی ادب خود را از اهل جنگ و دعوا
زبان آتشین بی ادب باشد چو زنبور
نگردد هیچکس از دست او خرسند و مسرور
اگر دیدی بدی ،کردی بدی مانند اویی
نباشد فرق تو با بی ادب در حد مویی
کجا شد آن حیا، عصمت صداقت، معنویت؟
دریغ از یاد رفته حُسنِ خُلق و آدمیت
نه آن حُسنی که می آراست سیرتهای مردم
نه حرمت بر بزرگان و نه بر کوچک ترحم
نه آزرمی نه شرمی... رفته از یاد آن مکارم
چو شد نامحرم و بیگانه نزدیک از محارم
به غفلت طی شد این عمر و نشد روشن بصیرت
فراموش از نظرها شد مرام وحسن سیرت
تمایز میدهد انسان و حیوان را کمالات
بشر با این تمایز گشته ممتاز از نباتات
خرد باشد بشر را آفتابِ آسمانش
ادب، حرمت، حیا، اخلاق زیبا اخترانش
زهرا_نادری_حوری
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 2
امیر عاجلو 02 بهمن 1401 18:05
سلام ودرود
منوچهر فتیان پور 03 بهمن 1401 21:02
سلام
استاد بسیار عالی