ایستاده ام
زیر رنگین کمانی بزرگ
که شالیزار را
به جنگل
پُل زده است
تا فریاد برآورم :
دوستت دارم
اندازه ی رودخانه ای بزرگ
که بوسه های کوه را
به دریا می رساند!
می شمارم
تقویم ها را
در انتظار بهار
چون کویری
که هوای باران
در سینه اش
تیر می کشد!
گِرِه کور
از ابرو بگشای نازنین
کمان کشیده ات را
بر من ببخش
تا پرتاب کنم
خود را
میان آغوشی
که نقطه چین خواب های رنگی مرا
پر کرده است
اکنون :
گم شده ام
من
در
مردم
چشم هایت
مردم
در
من
گم شده اند !
۱۱دی ماه ۹۴
تهران .
مسعود احمدی
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 5 از 5
نظر 6
علیرضا خسروی 16 دی 1394 22:25
زیباست
لذت بردم
درود بر شما استاد گرامی
محمد جوکار 17 دی 1394 00:05
درودها جناب احمدی عزیز
از شما خواندن همیشه لذت بخش است و الهام برانگیز .
قلمتان نویسا و مهرتان مانا
حسن کریمی 17 دی 1394 00:26
سلام براحمدی عزیز ،توسالار تمام قصه هائی لذت بردم از خواندن شعر زیبایت احسنت
محمد شیرین زاده 17 دی 1394 01:06
سلام جناب احمدی عزیز درود ب شما شاعرانه هایتان همیشه ناب است
کرم عرب عامری 18 دی 1394 14:33
درود بر خلاقیت و روح لطیف و بزرگتون
ضمنا(آه، آناستازیا دخترم) اون بالا راجع به هنره
علی معصومی 27 اردیبهشت 1399 15:53
☆☆☆☆☆