بسمه تعالی
شمع هرشب می خورد دل از زبان خویشتن
تند خو آتش زند دائم به جــان خویشتن
هیچ کس مانند خود از خود نمی دارد نگاه
دیده ی بیــــدار باشد دیده بان خویشتن
از صدف آموختم ناچار اگر لب وا کنی
پیش هر بی آبرو نگشا دهان خویشتن
سر نخواهد کرد خم برچرخ پست روزگار
هر که از همّـت بسازد آسمان خویشتن
منت از بازوی خود هر کس کشد در زندگی
نان بی منّـــت خورد دائم ز خوان خویشتن
چون ز بی تدبیری اینجا رونق بازار نیست
تخته خواهم کرد از فردا دکـــان خویشتن
مثل گل هرگز فریب مهلت دوران نخور
در بهاران بگذر از فصل خزان خویشتن
برگ تاریخ ست تنها خاطرات کودکی
عاقلان باشند ، فرزند زمـان خویشتن
جواد مهدی پور
تعداد آرا : 1 | مجموع امتیاز : 5 از 5
نظر 4
معصومه عرفانی 09 امرداد 1396 21:09
سلام استاد ارجمند
جناب دکتر مهدی پور بزرگوار
بسیار زیبا سرودید
زنده باشی استاد
جواد مهدی پور 16 امرداد 1396 19:08
سلام و احترام محضرتان بانو عرفانی گرامی
ممنونم از حضور سبز شما
زنده باشید
ابوالحسن انصاری (الف. رها) 15 امرداد 1396 20:02
.
درود برشما
دستمریزاد
جواد مهدی پور 16 امرداد 1396 19:09
سلام جناب انصاری عزیز
ممنوئنم که که تشریف آوردید و خواندید مرا
درود بر شما