یک شاعر پیر در کتابش بنوشت
از جور زمان و دل بی کینه خویش
با کاغذ وبا قلم بگفتا سخنی
از مسجد و از نماز آدینه ی خویش
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
با آنکه زبان ز رنج گفتار بخفت
گفتا سخنی ز رفتنش در راهی
از دوست نما رفیق گفتا سخنی
آنکس که ورا ببرد اندر چاهی
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
تا صحبت دوش بر زبان آوردی
ناگاه ززجر،دیده باران بگرفت
با یاد گذشته ی پر از تنهایی
یکباره سراغ یاد یاران بگرفت
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
گفتا به خودش دوباره هذیان گفتی
ای پیر شکسته خاطر از این خانه
مردان که دگر سراغ مردی نروند
یا در پی آن شراب و آن پیمانه
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ابرو بزنند و با کمی زینت لب
نسرین شده اند از کمر تا زانو
آویز به گوش وگیس برقله ی سر
سهراب برفت و آمده شُه بانو
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
یک عده کراک همسری بگرفتند
یک عده شده انیس دود و شیشه
یک عده رفیق ناب قلیان شده اند
یک عده به تاخت گشته بی اندیشه
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
وآن جمله که حرف دل میگویند
در چشم حکیم شهر بس بیمارند
یا در شبی از بهار همراه رفیق
برچوبه ی دار گردنی بسپارند.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ح.س.پرواز 18آذر94
تعداد آرا : 1 | مجموع امتیاز : 5 از 5
نظر 6
مهدی صادقی مود 23 آذر 1394 19:59
درود برشما دوست عزیز
بسیار زیبا
لذت بردم
مسعود احمدی 23 آذر 1394 22:28
درود جناب سپهری. دست مریزاد .
محمد جوکار 24 آذر 1394 01:02
درود و آفرینت باد جناب سپهری عزیز
نغز و آموزنده
نسرین قلندری 24 آذر 1394 07:20
نوشته شده از تلخی های جامعه درود استاد گرانقدر
علیرضا خسروی 25 آذر 1394 17:00
درود بر شما
فاطمه گودرزی 11 اردیبهشت 1399 19:06