قسم به سفرهی پُراستغاثه از، زوال نان
به دست های نارس مدام در خیال نان
عذاب می دهد مرا نگاه خیس عابری
که می دود شلان شلان به شوق احتمال نان
همیشه دور مانده از، مسیر آرزوی خود
کسی که می رود به سمت مقصد ِحلال نان
درون چاهِ دردسر کشانده پای خسته را
سرابِ محض بود وبس، توهـّم زلال نان
تمام عاشقانه ها به کاممان حرام شد
تباه شد تماممان به پای قیل و قال نان
وزخم های کارگر نهایت روایت است
حکایتی که گم شده درون ذهن لال نان
رکب نمیخورم من از نژادِ گندمانه ات
بگرد تا بگردم ای، تصور محال نان
مریم ناظمی
تعداد آرا : 4 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 7
امیر عاجلو 25 فروردین 1400 22:57
درود بزرگوار ا
کاظم قادری 25 فروردین 1400 23:06
مرحبا بر شما غزلی جوندار عالی باوزن با تصویر سازی وخیلی روان واجتماعی آفرین
شهرام بذلی 25 فروردین 1400 23:30
بسیار زیبا پر از مفاهیم ستودنی
کاویان هایل مقدم 26 فروردین 1400 05:24
رحمت خدا بر شاعران منعکس کننده رنجهای روزگار بر مردمان بی گناه
منصور آفرید 26 فروردین 1400 09:06
درود بر بانوی ادیب و فرهیخته
غزلی زیبا و ناب . زنده باشید
کیوان هایلی 26 فروردین 1400 09:15
درودها بر شما بانوی فرهیخته و شاعر
قلمتان سبز
غلامحسین جمعی 26 فروردین 1400 16:50
درودو سپاس بر شاعر فرهیخته و با ذوقو صاحب اندیشه ام
سرکارخانم ناظمی
دستمریزاد بزرگوار
زیبا و فاخرو با زبانی صمیمی و دلنشین