سه گلشنی در مکتب ادبی نورگرایی
(آغازگر:)
اسپند بود و زمزمه ی مادر:/
“إِنَّ مع العُسر یُسرا”//
(پیکره:)
ماییم و روزگار پر از بیداد، این آزمند درپی ویرانی/
ما، ناخدای کشتی تقدیریم، در شامگاه تیره ی طوفانی/
آخر رسیده ایم به بندرگاه، با هر تلاش و رنج و دعایی بود/
بندر ولی خودش چقَدَر خستَه ست! انگار مانده در ره طولانی/
بندر زخمی است/
بین این همه آسمانخراش/
کودکی گم شده است/
دور از دامن دریا/
بی شک در بندرِ دریا گم کرده/
جان ها راحت گم می شوند/
و دلتنگی، دلتنگی، دلتنگی/
دومینوی بی پایانی در شهرِ… آه(!)/
از شهر هیچ لطف نخواهد ماند، یاران! اگر ترانه نپردازیم/
نذر نبات و چای بجای آریم! برپا کنیم رسم غزلخوانی//
(پایانبخش:)
باران! چقدر جای تو، خالی بود!
باران! چقدر شعر تو روح افزا ست!/
شهری مباد بی نَفَس باران، جانم به این هوایِ/
غزل-/
باران.//
مکتب ادبی نورگرایی
شعر پیشرو
سه گلشن
محمدعلی رضاپور (مهدی)
سریال خاتون قسمت6
تبلیغات فرهنگی
تولد اعضا
-
شعر ایران تولدتان را صمیمانه تبریک می گوید
-
محمد قدیمی
-
مهری کندری
-
hossein fathi
-
مجید شرفزاد
-
بهروز قاسمی_رها
-
عبدالنبی ژاله
-
ن د
-
انوش بیات
نظر 3
امیر عاجلو 03 آذر 1401 20:09
.مانا باشید و شاعر
جواد مهدی پور 09 آذر 1401 12:44
درود بر شما جناب استاد رضاپور گرامی
زیباااا ست
بهره می برم از اشعار قشنگتان
محمد علی رضا پور 10 آذر 1401 11:49
سلام ها و درودها یتان بزرگواران