اسیر دام

« اسیر دام »
خداوندا غلط کردم ، اگر گفتم مسلمانم
یقین از این مسلمانی و گفتارم پشیمانم
تمام عمر خود در دین و ایمان غوطه ور بودم
کدامس بهره ی دینم، چه باشد سود ایمانم
همه عمرم به صد درد و مشقّت1 با گرفتاری
به دین و مذهبم کوشا ، برون از راه شیطانم
وفا کردم به دین خود ، نشد آثار آن ظاهر
به زیر زجر بی دینان،که تا فرسوده شد جانم
خدایا حاکم دین کو، شکایت دارم از بی دین
زِ ظلم و جور بی دینان ، فراری در بیابانم
خداوندا تو دین خواهی،چرا حاکم نمی داری
کجا پُـرسم ره دینت ،کدامس راه ایمانم
نخواهی دین خداوندا ، تو را دینی نـشد لازم
وظیفه برمنست این دین،ازاین طرزست حیرانم2
معما نکته ای باشد ،به تو واجب نـباشد دین
به من واجب بُوَد این دین،همین دینی که ویلانم
خدا دین رسم انسانس ،مگر انسان نباشم من
چرا در این بیابانهـا ، اسیر دست گرگانم
زِ هر جایی بلا خیزد ، بـگردد تا مرا جوید
بـپاشد زهر تلخش را ،به کام و چشم گریانم
به کوه ودشت و در هامون،پناهگاهی ندارم من
پناهگاهم کجا باشد ، خداوندا من انسانم
خدایا ضامن3 رزقـی، کجا جویم حلال آن
چرا آلوده در خون است ،مداماً لقمه ی نانم
تو را گفتن: از آن آدم گرفتی عهد و پیمانی
منم اولاد آن آدم ،چه سازم عهد و پیمانم
نویدم داده ای جنّت ، بهشت و باغ و رضوانی
به من امروزه تاریک است ،تمام باغ و بستانم
من ایمان بر تو میدارم،کجا حکمت بدست آرم
کجایس حاکم حکمت ،که آن باشد نگهبانم
خدایا بی مروتهـا4، جفا کارند و سنگین دل
که از جور وجفاهاشان،پُر از اشکست چشمانم
بهار عمر آزادی ، به دینداری نـمی باشد
به پاس خدمت دینم ، در این دنیا به زندانم
شکایت از خدا داری، تفضل5 کردم آدم را
به آدم دین بُوَد واجب ،که من گفتم به قرآنم
اگر در جهل خود مانی ، به دنیا هم فرومانی
کجا فکری توان کردن،بهشت و باغ رضوانم
به مانند تو را بار دیگر الهـام6 بـنمودم
به گوش عقل بـشنیدن ، بسـا اسرار پنهانم
دوای درد من یارب بُوَد در حِلمت7 پنهان
دوایم را کجا جویم ، ترحّم کن تو بر جانم
به قرآنم بگفتم من ، بگو آن خیره سرها را
که جای خیره سرها شد،جحیم و نارِ نیرانم8
شرارت پیشگان بـنگر ،به قهر من گرفتارنـد
چرا آنها فرو رفتن ، در آن آیات و برهانم
طفیل هستی ات هستم،در این دنیای بی پایان
چه سازم من در این دنیا ، اسیر دام شیطانم
خدایا،من در این دنیا، چه باشد چاره ی دردم
که باشد دادرس بر من ،اگر من بر تو مهمانم
به پیش حکمتت یارب، اگر فکرم بلند آمد
به بُعد حکمتت یارب ،چنان طفلم به کنعانم
دراین حیرت فروماندم، ندانم حل این حکمت
به من حکمت بیاموزی،مگر من همچو لقمانم
دراین حکمت فرو ماندم،اگرحاکم تومی باشی
چرا شیطان در این دنیا ،گرفته است گریبانم
حسن دینت چه می باشد،چه باشد سود دین بر من
بشر را دین بُوَد لازم ، اگر باشد به فرمانم
٭٭٭
1- سختی – دشواری 2- سرگشته- فرومانده 3- ضمانت کننده 4- ظالم– بی ادب 5- لطف- مرحمت 6- وحی- در دل افکندن 7- صبر- بردباری 8- دوزخ

دیوان اشعار حسن مصطفایی دهنوی

ایمیل مقصد