جغرافیا نیستم که طول و عرض داشته باشم تاریخ نیستم که در گذشته توقف کرده باشم من شعری بی وزن در توصیف رنج های توام مرا ، احساس کن. ...

در خون کبوترانگیم خانه کن! شالیزهای سرد توکوشیما در باد.. در امتداد برفزار  بلیغ بایست! تا نام موعود شرقیم تا بیگاه... نگاه کن! از پشت میله ها قوهای توندرا به کانون ابرهای عبث خیره اند مرا در آغوش بگی...

آسترِ تنم سرماست خیاطِ سرنوشت لرزِ تورا بر تنم دوخته است ✍رجبعلی باقری #سپکو_تن

دست به پهلو می آیند این شعرها چاقوها را بیرون می کشم چاقوها را... چاقوها را... چقدر تمام نمی شوند این رفاقت ها...

《جنگ نابرابر》 خسته ام از داغ رفتن اَت هنوز هم رد پایت میان واژه های دفترم روز و شب مرا به صدای غمگین جیرجیرک تنها گِره زده, انگار کابوس تلخ نبودنت قلمم را خلع سلاح کرده شبیه جنگ نابرابر مژگانت که هجو...

لب هایت چک سفید امضا بود به بهای دل دادن و دل سپردن من آن را نقد کردم دکتر سجاد فرهمند

برکه می تابد نور در دل شب می ترواد مهتاب همه تن ها در خواب خفته در خواب عمیق همچو مرگی خاموش روی چشم ها چشم بند روی گوش ها گوشبند بر که می تابد نور؟ از چه می تابد مهتاب؟ ...

من: من اگر خاک بودم فقط علف هرز می روئید از من من اگر آتش بودم کاشانه ها را می سوزاندم من اگر سنگ بودم سنگ مزاری برای یادبود می بودم من اگر آب بودم سیل ویرانگر می بودم . من اگر آدم بودم بویی از آ...

اندوه را فرستادم به بلندترین شاخه تا آخرین گردو را بیاورد و خودم را نشاندم زیر درخت بادام کنار کودکی ام باید رازش را در سینه ام می ریخت دهان باز کردم خندید... پونه ها از چال های گونه اش سرک کشیدن...

از چی قرار است امتحان پس دهم و به کجا ناله های جرس منی که ترد شدم از کسست و در عشق هم سخت شکست خوردم باتیر به حلقوم نفس لیک از عشق نه هرگزم بس آنکه یک بار دلش را به دلی پیوند کرد تلخ نوشید و محروم خو...

آه ای عشق تو همان روح هرجا سرگردانی که از درد کسی باکت نیست. نه ترا عقل فراوان نبوغ نه ترا خاطر آزرده ی کس. که تو سرشار از خودت هستی وبس. به تو افسوس کشیدن رنج است. به تو اظهار خوش آمد گنج است. تو هما...

《آش》 غروب ها آه می شوم کوچ می کنم به سوی دردهای غلیظت سال هاست پنهان شده ام پشت مهربانی پلک هایت مثل روزهای طولانی که موقع رفتن چشمانت پشت سرم آب می ریختند؛ و مادرم را در خواب می دیدم آش پشت پایم را ...

ترانه ای بخوان از انتشار سپید شکوفه های بادام پشت دیوار باغی مخفی تا بیداری بابونه و بیدمشک تا نبض تند شعرهام... ترانه ای بخوان که آرام شعله بگیرد دیوانگی صدات روی شیب کند خنده هام تب سرد چشم هایی را ...

از نگاه من آسمان آبی و بادی سرد و یا برف و آتش یعنی خوشبختی. زندگانی هرگز طراحی شده نیست. تغییر در ماده یعنی جوهر آن . اما نگاه ما به مثابه جوهر است. پس نگاه یعنی جوهر. خوشبختی از نگاه ما می طرواد. ا...

درختِ لخت ، لرزان نادم از رها کردنِ دستِ برگ چه سود ....! باد برگ ها را با خود برد . # پاییز

بیداری در واپسین ثاتیه های شبِ یک آبادی وقت بیداریِ خواب سحری تیک تاک ساعت چکه ی قطره ی آب و آواز خروسی از دور هم نوایند با مرغ سحر تا که بیدار کنند اهل دل را از خواب... یک نسیمی آرام درِ چوبی انباری...

" حرف تو" نه چون دور بودند رویاها! که من دوستت داشتم از صدایت اندامی می چسبید به فواصل روحم و مفصل غلیظی شناور می شد در شرجی مویرگ هایم، نه حواس من پرت به برگ از آرواره های درخت می افتاد، که با تو ...

《جای امنِ تاریخ》 شما که دستانتان بوی رُز می دهد آیا نمی دانستید؟ ما مثل شیشه های سرگردان عطر خالی هستیم؛ شما که می گفتید از صدایتان هم ترانه می وزد چرا نشسته اید بی تفاوت به سمفونی برگ های خزان شاید ...

دست هایم را به پاییز داده ام تو را دوباره بیافریند فاضله هاشمی غزل

چتر تنهایی سنگینی می کند در دستانم باد با خود می بردش...