سبز خواهم شد با آمدنت و جوانه میزنم با طلوع چشمانت... صدایت را خاک گلدانم میکنی تا دوباره جان بگیرم و گل بدهم... هوای تو "بهار" ترجمه میشود تا ریشه بدهم در دل خاکی که تویی و جان بگیر...

بیا تا راه مجنون سر بگیریم سراغ خانه ی دلبـر بگیریــم نشان غنچه ی نــازِ لبـــانش از آن آلاله ی پـرپـر بگیـریم * لیلی اله یاری * .... گل سُرخی ولی عطـرِ تَنت ، سیب شمیــمِ ساده ی پیـراه...

بازدلبر٬ بارِدیگر٬سینه ام را شادکرد باتبسم در دلم‌شور وشعف‌ایجادکرد دروجـودم‌جایْ‌بهرِعشقِ‌مه‌رویان‌نبود خندهٔ شیرینِ او٬مارا چنان فرهادکرد کارِدنیـالَنگ‌میشدگرکه‌مُشتی‌دل‌نبود باهنرمندی٬دل‌...

وقتی دل تو پای کسی سوخته باشد باید غزل عشق تو افروخته باشد یک عمر فقط پشت نگاهی بنشینی چشمان تو بر پنجره ای دوخته باشد از خود بگریزی و پرستو شب کوچش بغض غزلش را به تو آموخته باشد سخت ...

تنها با چشمانت نمی شود دنیا ساخت وقتی دنیایم غرق است در تاریکی تاریک تاریکم در تنهایی تنهای تنهایم و تنها تو می دانی با برق چشمانت دمی آرام می گیرم باز هم ولو می شوم روی این فرش های ما...

شبهام بدون تو...چقد سرده بانوشدیدا به تو وابسته م از وقتی گفتی نه... نمی خوامت از همه حتی از خودم خسته م عکساتو دونه دونه بوسیدم شعراتو هر ثانیه بو کردم از بس که هی اسم تورو گفتم دستمو پیش ...

رفتنت آغاز ویرانیست حرفش را نزن ابتدای یک پریشانیست حرفش را نزن»* رفتنت طوفان به پا کرده ببین بعد از شما حال چشمم باز طوفانیست حرفش را نزن حال من وقتی که رفتی در مثل نه واقعا حال یک انسان قربان...

من کنجی از این دیوار نازک ... پوشه ای از کاهگل های دیواری ... عکس سهراب ، روی میخ فرسوده ای ... یادم میاد قایقی داشت سهراب ... ای سهراب شعرها ... قایقی داشتی فقط در ذهنها مانده ... تمامش می...

ما همه سرباز این خاکیم بیش از صد ساله می جنگیم ای وطن ای خاک اجدادی ما برایت خون ها دادیم ما برای اعتلای تو خاک آبادت وطن جانم روز و شب ها را نمیخوابیم سرزمین خوب ایرانم ما همیشه حافظ مرزی...

مرمرین تنت حکایتیست که در قصه هزارو یک شب هم نمی توان یافت تو عشقی وپاکی عشقت ستاره ایست روشن تر از خورشید ومن هروز این خورشید را با تو قسمت میکنم ترا می خواهم از صبح هروز وتوصدای مرا میشنوی...

شاید هزار سال دیگر با هزارمین تناسخ همین شعر در قلب تو حلول کنم آن روز... شاید فاحشه ای باشم از لبنان سیاستمداری از لندن قاصدکی آواره شرابی از شیراز شاید سنگ زیرین...

«چند دو بیتی» چه نازی داره یارب.! نازِ شصتت نجُنبی، سُکرِ نازش کرده مستت نگردد باورم،کز جنسِ اِنس است پری افتاده ، در جامِ الستت ****** ...

غزل میبــارد از چشمِ سیـاهت هـزاران مثنـوی از هـر نگـاهت تَنـت موضوعِ هر شعـرِ سپیـد و دوبیتی نقشی از آن روی ماهت * لیلی اله یاری * .... نمیــدانم چرا دلتنگ گشتــم پُر از فریادِ بی آهنگ گشتـ...

چه فرقی داشت بیشتر عاشقت میشدم یا نه؟ وقتی زمانه تو را برایم خط زده بود... ساعت ها تو را هر ثانیه بیادم آوردند و کفش هایی که تنها مسیر تو را رهسپارم کردند... اما چه سود؟ دنیای تو غرق بو...

کیستی تو کیستی تو؟ صدای پای غزل،در نیستان شوروشیدایی؟ یا که با بلبلان عاشق ومست بر سر شاخه ها هم آوایی؟ گاه می پرسم از خودم آیا ؟این تویی ودرست می بینم ؟! یا تو هستی همان پری که هنوز هست...

ومن................. همه آرزوهایم را درآغوش گرم تو خاطره میکنم....

به دنبال آخرین حرف برای تکمیل جمله ات نگرد ... هرحرفی که بوی دوست داشتن بدهد آخرین کلام است ... نقطه. سرســـطر ...! تو آخرین کلام قافیه شعر من هستی ... همیشه در آغاز همیشه در پایان نقطه. سرسـ...

تــو هستـی روشنـیِ آفتــابـــم که لبهایــت شـده جامِ شرابــم دراین شبهای ناب شور و مستی شـدی خُنیـاگـــرِ رؤیـای خوابم * لیلی اله یاری * ..... بیا امشب تو فرهادِ دلــــم باش منم شیرین ، تو ...

این خطوط موازی تا بی انتها ترا میدوانند وسوت قطار به غربت دعوتت میکند وتو انجماد دست هارا بادهان باز (ها) میکنی شایت دلت نیز گرم شود آه ای مسافر! نفست دستت دلت گرم نیست ریلها را رها کن ...

یک مملکت ازدم ویران شد فقط باجادوی چشمهایت یک شهر را شاعر کرده ای... کافی نیست ؟!!! #علیرضا_رشوند