نیمه رسید عمر من، شُکر خدا قشنگ بود
گرچه غم و گلایه ها، تلخ تر از فشنگ بود
لیک برای چون منی، قافیه گر که تنگ بود
سفره ی دل ولی گشاد، نقل دلِ زرنگ بود
صید شدم به روزگار، بیشه پر از پلنگ بود
شکوِه کجا ب...

می دویدیم سوی ساک زیپ دار صفحه ها،
در همان حالِ سرور بچگی،
از میان صفحه های گِردِ دارای شیار،
می شناختیم چند تائی را ولی با سادگی،
«آمنه»* نام یکی بود با یقین،
چون می خواند «آغاسی» آنرا با طنین،
دیگ...

ای دوست چرا زار و دَمَق بنشستی
از عالم و آدم به حذَر بنشستی
برخیز و بیا تا که گلو تازه کنیم
با این لبِِ پیمانه، غم آوازه کنیم
در دهر نگر،عاقبتش نابودی است
این یکدم عمر، کار ما خشنودی است
هرکس که سر ...

«گویند مرا چو زاد مادر»
تا آخر عمر، دویدن آموخت!
«شبها برِ گاهواره من»
شیر کوپنی خریدن آموخت!
«دستم بگرفت و پا به پا برد»
ارباب رجوع پریدن آموخت!
«یک حرف و دو حرف بر زبانم»
کلا همه جا چریدن آموخت!
«ل...

از پسِ کوهِ نشسته در غبار لعل فام آن غروبِ بی فروغ،
می ترواد نغمه ای تا سر دهد شوق حیات تازه ای،
آسمان دل در گرو دارد که چشمی تر کند،
تا که دشت ارغوانی رنگ را خونی به رگ جاری شود،

هِی هِی چوپانکی کم...