دوستان عزیزم سلام.

دو شعر، امروز صبح به ذهنم رسیدند.... مثلِ پُشته ای سنگین بر من وارد شدند. بدون هرگونه ویرایش یا واکاوی، بصورت بداهه اینجا می آورمشان... حقیقتا دیگر نه میتوانم بر آنان ورود کنم، ...

من آمدم به شَهرَت، به موزه یِ نقاشی
گفتی بیا به کافه، یا حولِ آن حواشی

بر دامنِ دماوند یا پایِ برجِ میلاد
فرقی زِ هم ندارند، وقتی که تو نباشی


عیسی نصراللهی...

_______________________

‍ صبحگاهی را برایت یکنَفَس
ترسیم خواهم کرد:
همین دیروز بود انگار
کیفِ رویِ دوش
و
_ ترسان_
ناظم از آن دورها،پایید:
شیطنتهایِ من و شهرام و اکبر
هیچ از یادم نمیکاهد تمام آن هیاه...

منم پویان و ناپیدا
زِ استثنایِ فرداها
سرِ ترس و توحش
یا قیامی بی فروغ از مهربانی ها
زنی آبستنِ نوزاییِ خویش است
دو مردِ جنگلی آورده اند اینک:
نمادِ سالیانِ مردی و مردانگیشان را
فتاده اسلحه
لیکن
زِ شهر...

بیا ای رفته در دامانِ تنهایی
به پا کن
عشقِ آزادِ پرستو را
دوباره
کوچه را روشن
دوباره چاییِ آن روزِ اول را
همان دستانِ گرمِ شوقِ دیدارِ نخستِ خاطراتِ خوبِ آسوده
تو از ماهِ براُفتاده بر آیینه
تو از خورش...