منم پویان و ناپیدا
زِ استثنایِ فرداها
سرِ ترس و توحش
یا قیامی بی فروغ از مهربانی ها
زنی آبستنِ نوزاییِ خویش است
دو مردِ جنگلی آورده اند اینک:
نمادِ سالیانِ مردی و مردانگیشان را
فتاده اسلحه
لیکن
زِ شهرِ همهمه:
بُردند
دو سیب از تلخیِ افیونیِ تاریخِ باور را
خیابان بود و تنهایی
زمان یک مرحله درد و زمین تسلیمِ نازایی
زنی آبستنِ تنهاییِ خویشی
میانِ شرطهایِ مردِ همسایه
تو گویی قصه یِ نوح است
و
سیل
و
غرقِ دنیایِ کِرَکْ
یا
بَنگ و بینگ و
نسلهایِ سرد و افسرده
فتاده اسلحه با چهره ای رنجور و پژمرده
خدایِ ایلیاتیهایِ آبستن
زمینش یک سطوحِ جنگِ نااِستا
همین است رمزِ کالِ قرمزِ گلهایِ پوسیده:
سزایِ مرگِ قابیل
و
ندایِ شرمِ مریم ها
___________________________
شعر دوم:
از وعده یِ هر روزه یِ تو بیزارم
با این همه اما،دوستت میدارم
آخر بکِشِم تو را شبی در آغوش
تجویز پزشک است گُلَم، بیمارم
تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 12
امیر عاجلو 09 اردیبهشت 1400 11:27
سلام ودرود
عیسی نصراللهی 15 اردیبهشت 1400 10:46
درود / ببخشید دیر آمدم
کیوان هایلی 09 اردیبهشت 1400 21:56
درودها بر شما
عیسی نصراللهی 15 اردیبهشت 1400 10:47
درود rose / ببخشید دیر آمدم
کاویان هایل مقدم 10 اردیبهشت 1400 00:54
درود بر شما
عیسی نصراللهی 15 اردیبهشت 1400 10:47
سپاس، ببخشید دیر آمدم
کاظم قادری 10 اردیبهشت 1400 19:01
درود وسلم وزیبابود
عیسی نصراللهی 15 اردیبهشت 1400 10:48
زنده باشید، ببخشید دیر آمدم
کاظم قادری 10 اردیبهشت 1400 19:01
درود وسلم وزیبابود
عیسی نصراللهی 15 اردیبهشت 1400 10:48
لطف دارید، ببخشید دیر آمدم
جواد امیرحسینی 10 اردیبهشت 1400 22:56
سلام و درود . بسیار زیبا
عیسی نصراللهی 15 اردیبهشت 1400 10:48
سپاسمندم، ببخشید دیر آمدم