بینِ راهی ، روبهی دیدم ،دلا
استخوانی قحط سالی بی غذا

ناگهان دیدم ، عقابی تیز پا
سایه ای انداخت بر سرهای ما

از قضا آمد صدایی گوش مان
با دلی اندوهگین ، زاری همان

بی نوا زورق چه باری سخت هان
می کند حملی ، میان طوفان همان

نوح را یادی بیاور، لحظه ای
از میان امواج طوفان رسته ای

اژدها دیدم ،برون شد از زمین
حمله ور شد با درازی دُم همین

همچو زنبوری که نیشش را برون
تا زند نیشی ، طرف را ، سرنگون

حمله ور شد با درازی دُم دلا
ضربه ای زد ، تا تمامی ماجرا

چون زمین پربار و حاصلخیز هان
تکّه ای از آن مکان ، ای مردمان

از چمن پوشیده با سبزی گیاه
بوته گل هایی ،میان باغی نگاه

بس سفر روحی حوادث ها عیان
یک هزارش را ، حکایت در بیان

زشتخو بانو بدیدم ، روسپی
نیمه عریان بی حیایی هر دمی

در کنارش بود ، غولی بد دهن
بوسه باران یکدگر با فوت و فن

رو به جانب من نمودش چهره اش
بی وفایی ، آشکارا شد ، زدش

عاشقی از روی غیرت ، بی وفا
عشق خود را زد ز سر تا پا دلا

آن چنان ضربت به شلاقی ، دلا
روسپی بی هوش حرصی از هوا

خشمگین دیوانه حاسد روزگار
با هیولا عشق خود ،جنگل فرار

صحنه ای دیدم ، حکایت ماجرا
لحظه ای گم شد نه رویت برملا

وصف حالی شد، حکایت ها بیان
هر که خواند عبرتی گیرد از آن

با چنان شیرین بیانی وصف هان
با شنیدن ، منقلب روحی ، خزان

آنچنان آشفته حالی هر که را
هر که فهمد ماجرا را ،در عزا

در بهشتی ، هان زمینی بانوان
با چنان عفّت جمالی هر زمان

بهترین بانو ، به پا شد مردمان
با شعور اندیشه علمی فهم جان

با گروهی بانوان همراه شان
راه پیمایی که دوری از مکان

دیدگانم ، با نگاهش کرد جلب
با کلامی شهد و شیرین غیر سلب

آنچنان شیرین سخن غنچه دهن
با اشارت سوی خود ، جلبی به فن

نزد من شو تا که بهتر بشنوی
در میان گر گفتمانی ،ای رهی

تحت فرمانش شدم ، نزدیک تر
چون مساعد شد زمان با جلوه سر

هر چه می خواهی بپرسی پرس هان
اذن داری ، خوف لا ، کن گفتمان

در برابر بانویی ، زانو ادب
همچو تلمیذی عطش بر علم رب

با چنان حالی ، برابر آفتاب
جنب اویی هان نشستم ماهتاب

هان شدم مهتابِ زیبا آفتاب
ذرّه انوارش ببخشد ،باز تاب

ابتدا ، با لکنتی ، گیرِ زبان
خود بدانی هر نیازم را همان

مایلم ، آرام گیری ، لحظه ای
تا که خجلت خوف از رویت بری

همچو آنان لا که در خوابی سخن
گفتمانی ، رو فراموشی ، نه فن

همچو آن یک اژدها ، ارّابه ای
با دُمش بشکست تخریبی همی

یا که آن فردی گنهکار از گناه
خود بداند ، انتقامی را ، نگاه

یا عقابی هان هیولا شد دلا
ماجراهایی دگر شد برملا

بنگرم ماهی ، چه زیبا انجمی
فرصتی تأثیرشان بر مردمی

آن ستمگر غول و آن یک روسپی
غرق آهی از گناهی ، ای رهی

کُشته خواهد شد به اذنی ای رها
در درون آتش ابد هستی رها

گنگ و مبهم ذهن گردی گه به گاه
از ابوالهولی، شمایل ، کن نگاه

از همان اسطوره هایی نقل و قول
بشنوی گر حق بدانی ، لا که هول

با پریوش بس معمّا حل هان
واقعیت، لا خیالی ، حق بدان

مطلبی گویم به روزی بازگو
با بیان شیوای علمی، ای نکو

هر حیاتی مرگ دارد ای بشر
بُرد باید سود ، دوری از ضرر

مرگ باشد حق چو خوابی ای نکو
حقِّ مطلب را ، چو دانی ، بازگو

وصف کن آن گونه دیدی ماجرا
حقِّ مطلب را ، ادایی ، ای رها

ای رها از خاک ، با افلاکیان
حق چه باشد باز گو بر مردمان

ولی اله بایبوردی

ایمیل مقصد