تئاتر هنری گروهی است. هنرمند تئاتر باید قابلیت های فردی و گروهی اش را افزایش دهد. همین ویژگی در تئاتر بداهه پردازانه اهمیت فراوان دارد. بنابر این بسیاری از مهارت هایی که افراد گروه باید بیاموزند، به منظور ارتقای روحیه همکاری و مشارکت است. این مهارت ها تنها با تمرین مستمر و مداوم دست یافتنی اند. مربی تئاتر و گروه بداهه پردازف هر دو باید با تمرینات گوناگون این قابلیت ها راف در هر یک از هنرجویان و نیز در کل گروه، افزایش دهند.
مهارت های بنیادینی که بداهه پردازان باید آنها را پرورش دهند، اینها هستند:
1- اعتماد 2- رهایی 3- پذیرفتن پیشنهادها 4- گوش سپردن و دقت نظر 5- داستان گوئی و 6- ارتباط غیر کلامی.

اعتماد: آگوست استریندبرگ می گوید: هیچ هنری به اندازه ی بازیگری، به دیگران وابسته نیست. چنانچه هر بازیگر از همکاری و پشتیبانی دیگر بازیگران محروم باشد، اجرایش فاقد طنین و عمق، و حرکاتش با نوعی مانع مواجه خواهد بود و در دام مسیری نادرست گرفتار خواهد آمد.
اعتماد، اسا هر کار گروهی و خلاقانه است. حتی در حوزه ی تجارت نیز همگاری افراد در پرتو اعتماد متقابل آنجام می گیرد. یکی از راه های جلب اعتماد بین اعضای گروه بداهه پرداز، شناخت آنها از یکدیگر است. چنین شناختی نه تنها سبب می گردد که بازیگران به یکدیگر بیشتر توجه کنند بلکه موجب حمایت شان از یکدیگر نیز می شود. می بایست فضایی صمیمی و دوستانه بین اعضای گروه حاکم باشد. آشنایی آنان با زندگی خصوصی یکدیگر، آنها را به هم نزدیک می کند. نخستین گام در جلب اعتماد بین اعضای گروه این است که فرصت هایی پدید آید تا افراد شناخت بیشتری از هم پیدا کنند. به هر حال انسان به کسی که نمی شناسد اعتماد هم نمی کند. در زندگی نیز شناخت هر چه بیشتر مردم از یکدیگر، موجب احساس نزدیکی بیشتر می شود. صداقت و صمیمیت، دو شرط لازم برای جلب اعتماد به شمار می آیند. چنانچه هر فرد به دیگران و نیز به محیط اعتماد داشته باشد، آن گاه خطر را پذیرا می شود؛ و همین خطرپذیری لازمه ی بداهه است.
اما برای اعتماد به کسی، ابتدا وی باید توانایی ها و مهارت های لازم این کار را داشته باشد؛ و ان گاه است که می توان با او احساس نزدیکی و همدلی کرد. در واقع برای دوست داشتن و احساس همدلی کردن با کسی باید از قابلیت های او آگاه بود. گروه باید تمریناتی انجام دهد تا حس همدلی و تفاهم اعضای آن افزایش یابد. هر چه اعضای گروه بیشتر با یکدیگر بازی کنند، میزان اعتمادشان به هم نیز بیشتر می شود.
از جمله قوانین بداه این است که : به همبازی خود کمک کنید تا به بهترین شیوه عمل کند. این بدان معناست که بازیگر روی صحنه باید متوجه همبازی خود باشد و مسئولیت او را بر عهده بگیرد. مشهور است که اگر همبازی ات نتواند کار خود را به درستی انجام دهد، مسئولیت آن با توست.
بازیگر هنگام بداهه پردازی با اعتماد کامل پیشنهادی می دهد و می داند که همبازی های او پیشنهادش را می پذیرند و آن را پرورش می دهند. اگر بازیگر نزد همبازی های خود احساس امنیت نکند، نه تنها نمی تواند آزاد و رها باشد و پیشنهادش را مطرح کندف بلکه اساسا اعتماد به نفس خود را نیز از دست می دهد. در شرایط امن و ایمن است که افراد در جایگاه درست خود قرار می گیرند. بنابراین احساس امنیت از دیگر راه های جلب اعتماد در گروه است. فرد برای این که در محیط و فضای خودش باشد و نقش بازی نکند، باید احساس امنیت کند. از سوی دیگر وی برای خلاق بودن و فعال سازی تکانه ها یا انگیزه های خلاق خود نیز باید در گروه احساس امنیت کند. رهایی یا در تنگنا نبودن - تنها در پرتو اعتماد و امنیت و آزادی دست یافتنی است.