تارﻳﺦ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻫﻤﻮاره ﺷﺎﻫﺪ ﻓﺮاز وﻧﺸﻴﺐ ﻫﺎی ﻓﺮاواﻧﻲ ﺑﻮده اﺳﺖ . در ﻃﻮل ﺑﻴﺶ از 2500 ﺳﺎل ﻛﻪ از ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﻤﻮاره ﻫﻨﺮﻣﻨﺪاﻧﻲ ﺑﻮده اﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪدﻟﻴﻞ روح ﺣﺴﺎس و ﭘﺮﺳﺸﮕﺮ ﺧﻮد اﻳﺪهﻫﺎ و ﺷﻜﻞ ﻫﺎی ﻣﻄﺮح در زﻣﺎﻧﻪ ی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﻛﺸﻴﺪه و ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺧﻼﻗﻴﺖ و رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻫﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ اﺑﺪاع و ﺧﻠﻖ آﺛﺎر ﻣﺘﻔﺎوت و ﻣﺎﻧﺪﮔﺎری زده اﻧﺪ . اﻣﺎ دوره ﻫﺎﻳﻲ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻴﺶ از ﺑﻘﻴﻪی ﻣﻘﺎﻃﻊ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻔﺴﺮان ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ .ﻳﻜﻲ از ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت اﺻﻠﻲ ﺗﺎرﻳخ ﻫﻨﺮ ﺗﺎﺛﻴﺮ و ﺗﺎﺛﺮ از ﭘﺪﻳﺪهﻫﺎ و ﺷﺮاﻳﻂ اﻃﺮا ف اﺳﺖ. ﺳﺎل ﻫﺎی آﺧﺮ ﻗﺮن 19 و اﺑﺘﺪای ﻗﺮن20 ، ﺑﻪ وﻳﮋه ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ، ﻣﺎﻧﺪﮔﺎرﺗر ﻳﻦ وﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬارﺗﺮﻳﻦ دوران ﻫﺎی ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲ ﺷﻮد. ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮﮔﺮانی ﻫﻤﭽﻮن ﭘﻞ ﻟﻮﻳﻲ ﻣﻴﻨﻴﻮن و ژان ژاک روﺑﻴﻦ ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ ، ﻗﺮن ﻛﺎرﮔﺮداﻧﺎن در ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﺌﺎﺗﺮ اﺳﺖ . آﻧﺪره آﻧﺘﻮان در ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﺎ ﺗﺎﺳﻴﺲ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻟﻴﺒﺮ ﺑﻪ ﻃﻮر رﺳﻤﻲ ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﺎرﮔﺮدانی را آﻏﺎز ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. در ﻫﻤﻴﻦ دوره در روﺳﻴﻪ،ﻛﻨﺴﺘﺎﻧﺘﻴﻦ اﺳﺘﺎﻧﻴﺴﻼوﺳﻜﻲ، ﺑﺎ ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻧﻤﻴﺮووﻳﭻ داﻧﭽﻨﻜﻮ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻫﻨﺮی ﻣﺴﻜﻮ را ﺗﺎﺳﻴﺲ میﻛﻨﺪ. ﻫﺮ دوی اﻳﻦ روﻳﺪاد ﻫﺎ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﮕﺮف و ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ اﻧﻜﺎری ﺑﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ. آﻧﺘﻮان در ﻃﻮل ﺗﺠﺮﻳﺒﺎت ﺧﻮد دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ زﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ آن زﻣﺎن ﻛﻤﺘﺮ ﺳﺎﺑﻘﻪ دارد. او ﺑﺮای ﭼﻨﺪ اﺛﺮ ﻣﻬﻢ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﺮاغ آﺛﺎر داﺳﺘﺎﻧﻲ ﻣﻲ رود و ﭼﻨﺪ ﻧﻤﺎﻳﺶ را ﺑﺎ اﻗﺘﺒﺎس از آﺛﺎر اﻣﻴﻞ زوﻻ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻧﺎﺗﻮراﻟﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻲﺑﺮد . در ﻋﻴﻦ اﻳﻨﻜﻪ آﻧﺘﻮان ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ زاوﻳﻪ ی دﻳﺪ در اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ و ﻣﻮﺿﻮع ، ﺿﺮورت ﺗﻐﻴﻴر ﻗﻮاﻋﺪ اﺟﺮای ﺗﺌﺎﺗر را اﺣﺴﺎس میﻛﻨﺪ، ﺗﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺘﻮاﻧﺪ اﻳﺪهﻫﺎی ﻣﺪ ﻧﻈﺮش را اﺟﺮاﻳﻲﻛﻨﺪ. آﻧﺘﻮان در ﺟﻬﺖ ﻫﻤﻴﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻈﺮﻳﻪ ی دﻳﻮار ﭼﻬﺎرم را ﻣﻄﺮح ﻣﻲﻛﻨﺪ .ﻧﻈﺮﻳﻪ ای ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ اﺟﺮاﻳﻲ ﻛﻞ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺗﺌﺎﺗﺮ را ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻗﺮار داده اﺳﺖ. در اداﻣﻪ اﻳﻦ ﻧﻮﮔﺮاﻳﻲ، او در ﺷﻴﻮه ی ﻃﺮاﺣﻲ ﺻﺤﻨﻪ و اﺳﺘﻔﺎده از آﻛﺴﺴﻮار ﻫﻢ ، اﺑﺪاﻋﺎﺗﻲ ﺑﻪ ﺧﺮج می دﻫﺪ . او ﺑﺮای اﺟﺮای ﭼﻨﺪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻧﺎﺗﻮراﻟﻴﺴﺘﻲ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ از وﺳﺎﻳﻞ واﻗﻌﻲ و در ﺑﺮﺧﻲ اﺟﺮاﻫﺎ ﻣﺴﺘﻌﻤﻞ و ﺗﺎ ﺣﺪ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ روﺣﻴﺎت و ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﺷﺨﺼﻴﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﺪ. در ﻫﻤﻴﻦ دوران اﺳﺘﺎﻧﻴﺴﻼوﺳﻜﻲ در ﺣﺎل ﺗﻜﻮﻳﻦ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﭘﺮور ش ﺑﺎزﻳﮕﺮی ﺧﻮد و آﻣﻮزش آن ﺑﻪ ﻫﻨﺮﺟﻮﻳﺎﻧﺶ در ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻫﻨﺮی ﻣﺴﻜﻮ اﺳﺖ . او ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻳﺪﮔﺎﻫﺶ درﺑﺎره ی ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﺗﺎ حد اﻣﻜﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﻮﻫﺮه ی ﻧﻘﺶ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮد و ﺳﻌﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎت و ﻋﻮاﻃﻒ ﻧﻘﺶ در ﺣﺪ ﺑﺴﻴﺎرﺑﺎﻻﻳﻲ ﺟﺎن ﺑﺒﺨﺸﺪ. ﺟﺎﻟﺐ اﻳﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮدوی اﻳﻦ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان ﺷﺎﮔﺮدان ﺟﺴﻮر و ﺧﻼﻗﻲ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺸﻨﻪی ﻳﺎدﮔﻴﺮی ﻫﺴﺘﻨﺪ . اﻳﺮﻟﻴﻦ ﻟﻮﻧﻴﻪ ﭘﻮ ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم دوره ی ﻛﻨﺴﺮواﺗﻮار ﭘﺎرﻳﺲ ﺑﺮای ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﺰد آﻧﺘﻮان ﻣﻲآﻳﺪ و وﺳﻮاﻟﺪ ﻣﻴﺮﻫﻮ ﻟﺪ ﻫﻢ در ﺣﺎل آﻣﻮزش و ﺗﺠﺮﺑﻪی ﺑﺎزﻳﮕﺮی ﻧﺰد اﺳﺘﺎﻧﻴﺴﻼوﺳﻜﻲ اﺳﺖ .
اﻳﻦ دو ﻧﻔﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﻟﻮﻧﻴﻪ ﭘﻮ در ﻓﺮاﻧﺴﻪ و میرهو ﻟﺪ در روﺳﻴﻪ ﻫﺮ دو ﭘﺲ از ﻳﺎدﮔﻴﺮی راه و روش اﺳﺎﺗﻴﺪ ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﻴﺎز ﺑﻪﻋﻨﺎﺻﺮدﻳﮕﺮی دارد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ درستی ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻃﺐ ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮارﻛﻨﺪ. ﻟﻮﻧﻴﻪ ﭘﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ارﺗﺒﺎط زﻳﺎد ﺑﺎ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان ﻧﻘﺎش ﺟﺬب ﻫﻨﺮﻫﺎی ﺗﺠﺴﻤﻲ ﻣﻲﺷﻮد. اﻳﻦ ارﺗﺒﺎط ﺗﺎﺛﻴﺮ زﻳﺎدی ﺑﺮ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺷﻨﺎﺳﻲ او در ﺧﻠﻖ آﺛﺎر ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮ ﺟﺎی ﻣﻲﮔﺬارد . او ﺑﺮ ﺧﻼف اﺳﺘﺎدش ،آﻧﺘﻮان اﻋﺘﻘﺎد دارد ﻛﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ﺟﺰ زﻧﺪﮔﻲ روزﻣﺮه را ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺑﻜﺸﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺑﻬﺘﺮ راﺑﻄﻪ ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻨﺪ. در ﻫﻤﻴﻦ راﺳﺘﺎ او ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺳﻤﺒﻮﻟﻴﺴﻢ ﻣﻠﺤﻖ ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﺮای ﺗﺎﺳﻴﺲ ﺗﺌﺎﺗﺮی ﻛﻪ ﻣﺤﻤﻞ روﻳﺎ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺎﺷﺪ، ﺗﻼش ﻣﻲﻛﻨﺪ . دﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻟﻮﻧﻴﻪ ﭘﻮ اﺣﺴﺎس میﻛﻨﺪ ﺑﺮای اﺟﺮای آﺛﺎر ﺧﻼﻗﺎﻧﻪﺗﺮ، ﻧﻴﺎز ﺑﻪ وﺟﻮد ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪﻫﺎیﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎ ﻓﻀﺎیی ﻧﺎ آﺷﻨﺎ هست. ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺴﺎن ﺧﺎرﺟﻲ و ﻫﻤﻌﺼﺮ ﺧﻮد ﻣﻲرود .ﻟﻮﻧﻴﻪﭘﻮ، ﻧﻘﺶ ﻓﺮاواﻧﻲ در ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪان آﺛﺎر ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻧﻲ ﻫﻤﭽﻮن ﻫﻨﺮﻳﻚ اﻳﺒﺴﻦ و آﮔﻮﺳﺖ اﺳﺘﺮﻳﻨﺪرگ ﺑﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ دارد.
در عین اینکه شیوه ها و تکنیک هائی که لونیه پو برای اﻳﺠﺎد ﻓﻀﺎی وهم آﻟﻮد و روﻳﺎﮔﻮﻧﻪ ای ﻛﻪ مد ﻧﻈﺮ دارد ﺑﻪ ﻛﺎر میﮔﻴﺮد، ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎده ﺳﺎزی و استفاده ی ﺣﺪاﻗﻠﻲ از اﻣﻜﺎﻧﺎت صحنه ای ﭘﻴﺶرﻓﺘﻪ و در ﻧﻮع ﺑﺎزی ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﺧﻮد ﻧﻴﺰ از ﺷﻴﻮه ی ﺟﺪﻳﺪی اﺳﺘﻔﺎده می ﻛﻨﺪ. ﻫﻢ زﻣﺎن ﺑﺎ اﻳﻦ دوران ﻣﻴﺮﻫﻮﻟﺪ در ﺣﺎل دور ﺷﺪن از آرﻣﺎن ﻫﺎ و اﻳﺪه آل ﻫﺎی اﺳﺘﺎد ﺗﺌﺎﺗﺮی ﺧﻮداﺳﺖ. در وﺟﻮد ﻣﻴﺮﻫﻮ ﻟﺪ ﺷﻮری ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ واﻗﻌﮕﺮاﻳﻲ ﺧﺸﻚ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻫﻨﺮی ﻣﺴﻜﻮ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻧﻴﺴﺖ. او ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻛﺸﻒ راه ﻫﺎی ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮا ی ﻣﺪﺗﻲ در ﺗﺌﺎﺗﺮ وراﻛﻤﻴﺴﺎرژﻓﺴﻜﺎﻳﺎ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم روﺳﻴﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻛﺎرﮔﺮداﻧﻲ میﻛﻨﺪ . اﻣﺎ ﭼﻮن ﻫﻨﻮز ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﻛﺸﻒ و ﺑﻴﺎن دﻗﻴﻖ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮش ﻧﺸﺪه ودر ﺣﺎل ﺗﺠﺮﺑﻪ اﺳﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻳﻦ اﺟﺮاﻫﺎ ﺑﺎ ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻮاﺟﻪ می ﺷﻮد . ﻣﻴﺮﻫﻮ ﻟﺪ ﺑﻪ ﻧﻮع ﺧﺎﺻﻲ از ﻃﺮاﺣﻲ ﺻﺤﻨﻪ ﻛﻨﺴﺘﺮاﻛﺘﻴﻮﻳﺴﺘﻲ دﺳﺖ ﭘﻴﺪا میﻛﻨﺪ و اﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﺟﺪﻳﺪ را درهمه ی آﺛﺎر ﺧﻮد اﺳﺘﻔﺎده میﻛﻨﺪ. او ﺷﻴﻔﺘﻪ ی ﺻﻨﻌﺖ و اﺑﺰار آﻻت ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ اﺳﺖ و از اﻳﻦ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﺟﺪﻳﺪ در طراحیﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. اﻳﻦ ﻃﺮاﺣﻲ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻣﺘﺪ ﻧﻮﻳﻨﻲ در ﺑﺎزﻳﮕﺮی دارد . ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﻴﺮﻫولد ﺷﻴﻮه ی ﺑﻴﻮﻣﻜﺎﻧﻴﻚ را برای ﭘﺮورش ﺑﺎزﻳﮕﺮ اﺑﺪاع ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﻫﻤﻪ ی اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮات رﻳﺸﻪ در ﺗﻌﺮﻳﻒ او از ﺗﺌﺎﺗﺮدارﻧﺪ . او در ﻣﻘﺎﻟﻪ ای ﻣﻌﺮوف، درﺑﺎره ی ﺗﺎﺳﻴﺲ ﺗﺌﺎﺗﺮ اﺳﺘﻴﻠﻴﺰه (شیوه پرداز)،ﺗﺌﺎﺗﺮ را ﺑﻪ دو ﺷﻜﻞ ﺳﻪ ﮔﻮش وﺗﻚ راﺳﺘﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ میﻛﻨﺪ . ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻴﺮﻫو ﻟﺪ از ﺗﺌﺎﺗﺮ سهﮔﻮش، ﺗﺌﺎﺗﺮی اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻪ ﻋﻨﺼﺮ اﺻﻠﻲ و ﺑﻨﻴﺎدی آن: ﻛﺎرﮔﺮدان، ﺑﺎزﻳﮕﺮ وﻧﻮﻳﺴﻨﺪه است. ﺑﻪ اﻋﺘﻘﺎدﻣﻴﺮﻫﻮ ﻟﺪ در اﻳﻦ ﺷﻜﻞ از ﺗﺌﺎﺗﺮ(ﺗﺌﺎﺗﺮ راﻳﺞ در زﻣﺎن او ) از اﺑﺘﺪا ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻲ ﺑﺮای ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ وﺗﺨﻴﻞ او در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮد و ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ در ﻫﻴﭻ ﻛﺠﺎی ﻓﺮاﻳﻨﺪ ﺗﻮﻟﻴﺪ اﺛﺮ ﻫﻨﺮی ﻧﻘﺸﻲ ﻧﺪارد . اﻣﺎ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺗﻚ راﺳﺘﺎ از ﻧﻈﺮ ﻣﻴﺮ هوﻟﺪ ﺗﺌﺎﺗﺮی اﺳﺖ ﻛﻪ در آن همه ی ﻋﻮاﻣﻞ اﺻﻠﻲ در ﻃﻮل ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻗﺮار ﻣﻲ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﻏﻴﺎب ﻫﺮ ﻛﺪام ﺑﺎﻋﺚ می ﺷﻮد ﻛﻪ ﻓﺮاﻳﻨﺪ ﺗﻮﻟﻴﺪ اﺛﺮ ﻫﻨﺮی ﺑﺎ اﺧﺘﻼل ﻣﻮاﺟﻪ شود. در اﻳﻦ شکل از ﺗﺌﺎتر، ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺑﻪ اندازه ی ﺳﺎﻳﺮ ﻋﻮاﻣﻞ (ﻛﺎرﮔﺮدان، ﺑﺎزﻳﮕﺮوﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ) ﻧﻘﺶ دارد . ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﺎﺣﻀﻮر ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ و دﺧﺎﻟﺖ ﺗﺨﻴﻞ او در ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻛﺮدن ﺗﺼﺎوﻳﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻞ می ﺷﻮد، در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺑﻪ اندازه ی ﺳﺎﻳﺮ عو اﻣﻞ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﮔﺬار اﺳﺖ . ﻣﻴﺮﻫﻮﻟﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ روﻳﺎ ﺑﻪ اﺟﺮای ﺗﻌﺪاد ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎدی تئاتر ﭘﺮداﺧﺖ و اﻟﺒﺘﻪ ﻗﺎدر ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺑﻼﻣﻨﺎزﻋﻲ ﺑﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮ روﺳﻴﻪ و ﺟﻬﺎن ﺑﮕﺬارد . او در ﺗﺌﺎﺗﺮ اﺳﺘﻠﻴﺰه از ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﻨﺎﺻﺮی ﻛﻪ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ در ﺗﺌﺎﺗﺮ وﺟﻮد داﺷﺖ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺗﺎزه ای اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮد. در اﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮﺗﺠﺮﺑﻪ ی دﻳﺪار از اﺟﺮاﻫﺎی ﺗﺌﺎﺗﺮی ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص آﺛﺎر ﻣﻮرﻳﺲ ﻣﺘﺮﻟﻴﻨﮓ بسیار ﻣﻬﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﻟﻮﻧﻴﻪ ﭘﻮ و ﻣﻴﺮﻫﻮ ﻟﺪ ﻫﺮدو درﺗﺠﺮﺑﻴﺎت ﭘﺲ از ﺧﻮد ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺰاﻳﻲ داﺷﺘﻨﺪ. ﺑﺎﻳﺪ اﻓﺰود ﻛﻪ ﻟﻮﻧﻴﻪ ﭘﻮ در ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت ﺧﻮد ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺸﺨﺺ از ﺗﺌﺎﺗﺮ اﺳﺘﻴﻠﻴﺰه ﻧﺎم ﻧﻤﻲﺑﺮد و ﻣﻴﺮﻫﻮ ﻟﺪ اوﻟﻴﻦ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻋﻨﻮان را در ﻣﻘﺎﻻﺗﺶ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده، اﻣﺎ ﺗﻜﻨﻴﻚ های اجرای ﺻﺤﻨﻪای که ﻟﻮﻧﻴﻪﭘﻮ ﭘﻴﺶ از میرهولد به آن ﻫﺎ دﺳﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻓﺮاواﻧﻲ ﺑﻪ اﺻﻮل اﺟﺮاﻳﻲ ﺗﺌﺎﺗﺮ اﺳﺘﻴﻠﻴﺰه ﻣﻴﺮﻫولد دارند. .
برگرفته از پایان نامه دوره ارشد کارگردانی آقای علیرضا قدسیه تحت عنوان" ﺷﻴﻮه ﭘﺮدازی در ﻛﺎرﮔﺮداﻧﻲ ﺗﺌﺎﺗﺮ در ﻧﻴﻤﻪ ی اول ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ
آﺛﺎر ﭘﻮ " دانشگاه تربیت مدرس 1392