گلِ بابونهءزیبایی به دستت دادم
گریه هایم تو ندیدی غصه ها فریادم
آنچنان گرمِ سخن گفتنِ با یار ،شدم
یاد دارم که خداحافظی رفت از یادم
زان غروبی که مرا وعدهءوصلت دادی
خوب دانی که تو شیرینی و من فرهادم
مادرم،زاد مرا برجِ اسد، سالِ شصت
آنشب ،انگار،که من،تازه زِ مادر زادم
عاشقان را دیده ای هستند گرفتار قفس؟
من گرفتار بُدم عشقِ تو، کرد آزادم
زین جماعت هرکه را بینم،خراب است و خراب
باورم کن که مرا،عشقِ تو،کرد آبادم
من کنون پادشهِ عشق و تو تاجِ سَرَمی
همه دانند که خودم ،بر سَرِ خود،بنهادم
"اسد حیدری متخلص به ظاهر"
گنجنامه همدان اردیبهشت ماه ۱۳۸۸
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 1
امیر عاجلو 26 اردیبهشت 1401 10:22
درود بر شما