نه به حال تو دل در بدرش سوخته است
خط فقط بر لب همچون شکرش سوخته است
به خودش گفته ام این را که بداند نفَسَم
در تب و تاب غم شعله ورش سوخته است
حق به جانب تر از او نیست در این معرکه چون
دلِ عُشّاق نه کم دور و ورش سوخته است
نیست باکیش دریغ از خطر ناکامیم
دل من چون که چراغ خطرش سوخته است
فرض کن فرض که از عشق در این سینه دلم
لاله ای بوده که دامان ترش سوخته است
باد می روبد از این سینه چه جز خاکستر؟
مثل پروانه دلم بال و پرش سوخته است
هیزمی خشک تر از آه جگر سوز که دید
تار و پود دل من در شررش سوخته است
همدم و همقدمِ دمبدمم باش که نیست
نَفَسش سرد کسی که جگرش سوخته است
ای که از عشق و غم عشق نبردی بویی
تو چه دانی که دل من پدرش سوخته است
تعداد آرا : 6 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 12
امیر عاجلو 30 فروردین 1399 04:00
لطیف و دلنشین
ابراهیم حاج محمدی 31 فروردین 1399 13:18
سپاس دوست عزیز
جابر ترمک 30 فروردین 1399 12:33
ابراهیم حاج محمدی 31 فروردین 1399 13:19
ممنون
فاطمه گودرزی 30 فروردین 1399 17:40
درود بر شما
ابراهیم حاج محمدی 31 فروردین 1399 13:19
درود
منوچهر فتیان پور 31 فروردین 1399 01:37
ماشالله ،سروده ناب
احسنت استاد
ابراهیم حاج محمدی 31 فروردین 1399 13:20
درود بر شما
محمد رضا درویش زاده 01 اردیبهشت 1399 10:10
به به بسیار زیبا
خسرو فیضی 01 اردیبهشت 1399 14:15
. با بهترین درودهایم
. استاد ارجمند کلک هنرمندتان زیبا سروده ای را
. رقم زده است
.
جمشید اسماعیلی 06 اردیبهشت 1399 11:18
زیبا سرودید آقا ابراهیم
ای که از عشق و غم عشق نبردی بویی
تو چه دانی که دل من پدرش سوخته است
محمد مولوی 13 اردیبهشت 1399 03:01