امشــب کنــار بســـتـرم آواز ســـــر کـن
سیمای غم از رنگ و رخسارم به درکن
مست از نسیم زلف و گیســوی تو هسـتم
با عطر رخسارت مرا مدهـوش تــر کـن
هــرگــز نچـیـدم از گـل روی تــو کـامی
لبهــای خشــکم را بیــا بـا بوسـه تـر کـن
ای مرغ خوشخوان تا سحراز ره در آیـد
بســـتان جـــانم را دمی بـــاغ هنـــر کـن
شورافکن و شیرین بخوان درگـوش جانم
دنیای من را فارغ از هر شـورو شـرکن
هـرگـــز نبـردم بهــره از فیـض نگـاهت
یک گوشه چشمی هم به حال من نظر کن
مفتــون خویشم می کنی بـا رفتــن خــود
آهنــگ رفتــن را کـمی آهســته تـر کـن
چـنـدیســت در دل التــهاب عشـــق دارم
خــود مـرهمی باش و به زخم من اثرکن
مــن روی دل بـر شوکت کوی تــو دارم
ایـن قصه را بـا عشق "حامد" تازه ترکن
عزیزان لطفا" ضمن نقد ابیات واژگان جایگزین را نیز پیشنهاد بفرمایید .
از الطاف شما بی نهایت سپاسگزارم .
تعداد آرا : 0 | مجموع امتیاز : 0 از 5
نظر 5
فرزانه مظلومی( سبحان) 29 آذر 1394 10:38
درود برشما جناب محمودی پور
شعرتان عاشقانه است اما با رایحه عرفان
و زیباست پلی میان دل وعقل
بسیار دلنشین بود
بداهه یی با احترام :
آنــی
که شیـــــدا می شــوی
آنــم !
آنــی آرزوستـــــــ
مسعود احمدی 29 آذر 1394 13:45
چـنـدیســت در دل التــهاب عشـــق دارم
خــود مـرهمی باش و به زخم من اثرکن
درود جناب محمودی پور عزیز
دادا بیلوردی 29 آذر 1394 18:55
درود بر جناب حامد
طلعت خیاط پیشه 29 آذر 1394 19:54
درود بر شما
غزلی زیبا و عرفانی سروده اید.
علیرضا خسروی 29 آذر 1394 20:47