بسمه اللطیف
در غم وعزلت تاریک شب تنهایی
تو برون آمدی از گوشه ناپیدایی
عطر و گرمای وجود تو به ساحل پیچید
چون نشستی به برم چون پری دریایی
متحیر ز وجود تو در آن تاریکی
دیدم آن لحظه چه سان ماهوش و زیبایی
جلوه حسن تو یک لحظه مرا بیخود کرد
غمزه ناز بیفزود بر آن شیدایی
گفتم این شمع شب افروز به کاشانه کیست؟
که چنین نور فشاند به من سودایی
گر تو در گلشن و گلزار همین جلوه کنی
شود از شور تو هر گوشه به پا غوغایی
شکر چون گویمت ای جان که نجاتم دادی
از غم و عزلت تاریک شب تنهایی
بوسه ای هست در این شعر که چون می خوانیش
می نشیند به لبت از سر بی پروایی
مهدی رستگاری
سی و یکم شهریور سال یکهزار و سیصد و نود و سه
تعداد آرا : 4 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 8
امیر عاجلو 07 بهمن 1399 10:28
سلام ودرود
مهدی رستگاری 07 بهمن 1399 13:01
سلام و سپاس
رضا زمانیان قوژدی 07 بهمن 1399 12:35
درود استاد رستگاری عزیز
به به...چه قلم روان و طبع جوشانی دارید
زنده باشید
مهدی رستگاری 07 بهمن 1399 13:05
سلام و درود فراوان جناب زمانیان عزیز
محبت دارید و تشکر می کنم از تشریف و عنایت تان در این صفحه شعر
کاویان هایل مقدم 07 بهمن 1399 14:52
چقدر آشنا با طبع خواننده و چقدر نافذ بدون تظاهر
دستمریزاد استاد
مهدی رستگاری 07 بهمن 1399 15:02
سلام و درود جناب هایل عزیز
آموخته لطف و محبت سرشارتان گشته ام. تشکر فراوان دارم از ابراز لطف بیدریغ تان در این صفحه شعر
علی احمدی 11 بهمن 1399 06:03
درودتان باد استاد احساس ناب دست مریزاد
مهدی رستگاری 13 بهمن 1399 12:11
سلام و درود و تشکر فراوان جناب احمدی