از اشک های مضطربِ خسته از صعود
تاابرهای حل شده در انتهای رود
من را احاطه کرده ودر خود فشرده است
این زخم های ملتهب ِوحشی و کبود
بشکن سکوت حنجره ی خون گرفته را
ای ملتقای مبهم نور و حریق ودود
وقتی که کوچه ها همه بن بستِ مطلق است
از این همه دویدن ودرجا زدن چه سود؟
دیگر بریده ام که به مقصد نمی رسم
افتاده ام شبیه همان اتفاقِ زود
تلخم ولی هنوز رطب می دهد تنم
از بس که ضربه های تبر عاشقانه بود
مریم ناظمی
تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 8
امیر عاجلو 02 اردیبهشت 1400 10:52
.مانا باشید و شاعر
علی احمدی 02 اردیبهشت 1400 11:38
دیگر بریده ام که به مقصد نمی رسم
افتاده ام شبیه همان اتفاقِ زود
به به درود بیکران استاد قلم رقصان عجب غزل نابی
منصور آفرید 02 اردیبهشت 1400 14:06
درود بر بانو ناظمی گرامی
غزلی بسیار زیبا و دلنشین
کاظم قادری 02 اردیبهشت 1400 14:47
مرحبا برشما واقعن زیبا غزل میگید شما ولذت بخشه خواندنش ه
ترکیب کلمات جمله بندیها ایهام ه تعابیر استعاره ها و ..همگی زیبا آفرینتان باد بسیار
کیوان هایلی 02 اردیبهشت 1400 23:53
درودها بر شما بانو
زیبا سرودید
قلمتان مانا
کاویان هایل مقدم 04 اردیبهشت 1400 09:14
سهل و ممتنع استادانه
تلخی رطب و شیرینی ضربه تبر
احسنت بانو
محسن جوزچی 08 اردیبهشت 1400 23:43
درود بیکران ،بسیار زیبا ،اندیشه تان همواره زلال باشد
پژمان خلیلی 22 اردیبهشت 1400 21:41
عالی عالی عالی