فطرت دیوی

« فطرت دیوی »
آدم اگر از فطرت دیوی6، به در اُفتد
با فطـرت آدم ، بتوانـد بشـر افتد
با فطرت دیوی به دری ره ندهندش
هر جـا که بخواهد برود دربدر افتد
آن دیو دمان7 ،مرحله این نکته بفهمید
هر دیو دمان در دَم مرگ ، از شرر افتد
این مرحله نزدیکتـرس از رگ گردن
با گردن خم ، دیو به سوی سقر افتد
هر دیوی و غولی نـتوانست به دنیا
سدِ ره آدم شود و پـُُر ضرر افتد
بی باکی و سرگُندگی از فطرت دیوس
بر ضد بشر باشد ، خود در خطر افتد
هر دیو به هر کار عمومی بزند دست
آن کار عمومی ، بَتـَر اندر بَتـَر افتد
دیوی که به پایندگی خود بگراید
پاینده نماند و زِ پا تا بسـر افتد
گر دیوی و بی باکی از این جمع بشر رفت
رسم بشریت ، به میـان بشر افتد
آن دیو که با شاخ و دُمی بوده دروغـس
آن فطرت دیوس ، که طبع بشر افتد
در رسم بشر ، آدمیان را هنری هست
دیو است که با رسم بدش ، بد هنر افتد
از فطرت دیوی ، اگر آدم به در آید
آدم شود و رهبر جمع بشر افتد
آن فطرت دیوی ، اگر آدم نـشناسد
آدم که نـباشد و زِ دیوم بَتـَر افتد
نیکو بـتوانن بـکنن ، فطرت هـر دیو
گر کذب و تکبّر ، ز سر هر بشر افتد
هر دیو و ددی را نتوان گفتنـش انسان
چون دیو و دد، از مرتبه انسان بِدر افتد
انسان اگر از مرتبه ی خود بدر آید
انسان نَـبُود دیگر، خاکش به سر افتد
انسان که بُوَد مخزن اسرار الهی
اسرار نـباید که زِ مخزن بدر افتد
آدم به حقیقت و به تقوا شود انسان
در مرتبه ی تقوا و حقیقت بشر افتد
با رسم بشر ، آدمیان را خطری نیست
این رسم بدارید ، که دیوی ز سر افتد
آدم اگر از آدمیت، بهره توان بُرد
در کار همه آدمیان ، چاره گـر افتد
آدم اگـر از آدمیـت علم نـجوید
آدم نبود ، آن ز هیولا بَتـَر افتد
در آدمیت ، معنویت هست و ره علم
هر کس نـشناسد ره آن ، پُر خطر افتد
در کنگره ی فوق جهان،نکته چه می بود
تا آدم اول ز بهشتـش بِدر افتد
گر علم و ادب بود ، در آن آدم اول
نگذاشت گذارش به بَـرِ آن شجر افتد
گر علم و ادب بود ، در این آدم امروز
نگذاشت کسی بی ادب و بی هنر افتد
با علم و ادب باش، که آخر دَم مرگت
مستغنی با هرکه فقیرس،همش سربسر افتد
در علم سیاسی ، سخن از علم زیادس
آن کو که از این هر دو هنر بهره بر افتد
از علم و ادب ، فطرت آدم شود آدم
با این دو هنر ، فطرت آدم بشر افتد
در محضر فیاض الهی ، به ادب باش
آنجا مَلک بی ادب، از بال و پَـر افتد
هر منطق علمی به جهان با اثـر افتد
فکری که زِ منطق نَـبُوَد ، بِـه زِ سر افتد
از منطق فکری که جهان پُر شود از علم
افکار عمومی جهان ، پُـر هنر افتد
ای خیره سران ،خیره سری فطرت زشتیس
در خیره سری هر که بُوَد ، پرده در افتد
شایسته سخن گو، بشر از فطرت نیکو
تا گفته ی تو ، لایق شایسته تـر افتد
در مملکت مختلف ، آن حکم و قضاوت
از روی اصول اَر نـنمایند بـتر افتد
ملت که مساوی نَـبُوَن در ره دانش
هر حکم مساوی ، بَتـَر اندر بَتـَر افتد
ما در ره توحید جهانیم ، نـشاید
در راه هدایت ، همه را یک نظر افتد
صلح است و صفا و ره آزادی مخلوق
با جنگ و جدل، خلق به هم کینه ور افتد
دامی که بگسترد جهان، بر همه مخلوق
از پیروی اش ، خلق به دامی دیگر افتد
آن فطرت آزردگی و شوم جهان ، بین
با فطرت آن ، هر که بُوَد شوم تر افتد
در وادی حیرت، هنری خواهد و علمی
تا از ره حیرت ، زِ خطرها بِـدر افتد
در وادی حیرت ، سر و پایی نـشناسیم
این وادیه سختس، سر و پا در خطر افتد
این وادیه پُـر خوف وخطر باشد و سختس
از سختی این وادیه ، شیر از هنر افتد
با فطرت نیکو، حسن از علم و ادب گو
تا شعر تو ، لایق بَـرِ اهل نظر افتد
٭٭٭
6- سرشت شیطانی – آفرینش عفریتی 7- غرنده و مهیب

ایمیل مقصد