آتش زدی به جانم و غرق شراره ام
کی میرسد دمی که نمایی نظاره ام
دلتنگ روی ماه توام بس که سال ها
تابیده ای به گوشه ای از قلب پاره ام
وصفی نموده اند ز تو خوبان روزگار
کز درد اشتیاق تو در فکر چاره ام
روز و شبم گذشته پی جستجو ببین
عمری نمانده در پس آهی دوباره ام
وقتی به آسمان شبم جلوه می کنی
رسوای کوچه کوچه شهر ستاره ام
یابم اگر ز منزلت ای جان نشانه ای
گویم بسی تو را ز غم بی شماره ام
دل بسته ام به طالع سرگشته تا مگر
صبحی رسد ز نرگس مستی اشاره ام
تعداد آرا : 8 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 17
امیر عاجلو 20 فروردین 1399 01:15
درود بر شاعر گرامی ,شعر شما را خواندم موفق باشید
عباس ذوالفقاری 20 فروردین 1399 02:00
سلام..رسوای کوچه کوچه شهر ستاره ام....موفق باشید
سعید فلاحی 20 فروردین 1399 05:57
درودها شاعر گرامی
شعر زیبایتان را با لڋت و علاقه خواندم
احسنت و دستمریزاد
آفرین
شاد و سرافراز باشید
مسعود مدهوش 20 فروردین 1399 08:30
درود بر شما استاد ارجمند
پایند ه باشید،زیبا و دلنشین
حسین خیراندیش 20 فروردین 1399 08:39
درود دوست عزیز
به به چه زیبا سروده ای.....
ولی اله بایبوردی 20 فروردین 1399 10:20
چشم انتظار حضرت یار
سلام و درود
اجرتان با امام همام
دستمریزاد
معین حجت 20 فروردین 1399 10:34
مثل همیشه روان و شیوا ...
ایمان اسماعیلی 20 فروردین 1399 11:16
درود جناب معصومی
زیبا بود چون همیشه
محمد علی رضا پور 20 فروردین 1399 12:53
دلتنگ روی ماه تو ام ...
خسرو فیضی 20 فروردین 1399 14:14
. سلام و درود نثارتان باد
. استاد والانگر و اندیشمند کلک زرین و هنر مندتان زیبا سروده ای
. را رقم زده است . از خوانش چنین سروده ای بسیار آموختم
. موفق و پیروز باشید
.
سیدمحمد طباطبایی 20 فروردین 1399 14:48
درودتان ،
غزلی فاخر و وزین خواندم مرحبا
چه تعبیر شاعرانه ای :
رسوای کوچه کوچه شهر ستاره ام
دل بسته ام به طالع سرگشته تا مگر
صبحی رسد ز نرگس مستی اشاره ام
میلادش بر شما مبارک
امیرعباس معینی 20 فروردین 1399 23:34
درودتان
دستمریزاد قلمتان ماندگار
حسن مصطفایی دهنوی 21 فروردین 1399 00:43
درود ها استاد معصومی
بسیار زیبا است
پاینده باشید
فاطمه گودرزی 21 فروردین 1399 01:48
درود استاد برزگوار
مجتبی جلالتی 21 فروردین 1399 02:11
درود بر شما دوست عزیز
بسیار زیبا
علی سلطانی نژاد 21 فروردین 1399 14:08
این باور تمام ، مردان سرزمین شد
باید برای بودن،،،،،،،، آزار می کشیدیم
ارزش نداشت انگار،، تا همچو شیر باشیم
وقتی که خال مان را،، کفتار می کشیدیم
هر ننگ و خفتی که، بر سینههای ما رفت
از غیر خود نبود و، از یار میکشیدیم
ما اعتماد کردیم، بر حقّه های شیطان
وقتی خدای خود را،، بر دار می کشیدیم
گر طعم زندگی را، یک بار مزه کردیم
اما مشقّتش را، هر بار می کشیدیم
مرگ ست زندگانی،،،،، در پوچی عقیده
یکعمر شد،که از دل، ما خوار میکشیدیم
بی اعتبار و پوچیم، مابین خلق عالم
چون خفّتیکه خود از،قاجار میکشیدیم
جامی بزن که از می ،دردی نرفته بر ما
ما درد روزگار از،، هشیار میکشیدیم
✍️ علی سلطانینژاد
اردشیر بزرگ نیا 23 فروردین 1399 11:48
درود شاعر توانمند