بر کدامین هنر خود که چنین می نازی مسرور به کدام مکر که ز دین می سازی تو به جز بی خبری هدیه نکردی به وطن وعده های تو نشد حافظ جانها همه تن نه بی ارزد جان مردم به نزدت ذره ای و نه بر ...

نفس نمی توان کشید در این هوای پر غبار تنفس در این هوا که کشنده است و مرگبار غبار غم ، غبار بی هویتی ، شدن قمار زندگی به یاد رفتگانی که عمرشان بشد دوندگی به حال ما‌ نه فرق از جهنم و ...

شعر من مال تو نیست شعر ما را پارهِ کن شعر من مال کسی ست که پس از خستگیُ آنهمه درد از دیروز باز هنگام طلوع، عهد و پیمان بسته، که همه اهل محل را بدهد مهمانی به کلامی زیبا به نگاهی با شوق بشود یادآو...

مردمان فرو خفته سرزمین ، در رنجند تهیدست شدگانی که ، نشسته بر گنجند صدای شیر زنان آن هم ، کشیده تا حسرت ناله مردانی که ، درون خود می جنگند چه آمده بر سر ما که ، اینچنین گشتیم صدای ترس و مر...

وقتی دیدم بادکنکی را در دستان کودکی دریافتم هوا هم آزادی ندارد پرتوقع بودم که خواستم با انگیزه با گره های کور پیراهنم طرحی بزنم با نام آزادی وقتی که هوا آب و زمین سکوت کرده اند در عوض آتش هرروز به...

در کوچه ،خیابان ،در محله ها قدم میزنم آسمان آبی و آفتابی است ، هوا چه سرد و آلوده است چشمانم چه خوب میبیند اما در جستجوی یک نگاه ،یک لبخند ،شادی کودکانه همه جا را دید میزنم هر چه میبینم نگاه در گذشت...

شاکی ام دنیا ، تمام عمر خود با تو هستم هیچ‌ راهی بر رها گشتن ز دام تو نجستم ای دنیا ، نمی دانم زبانم را تو می فهمی که حتی در انتظار یک فرار از تو نشستم دنیا ، تو که از احسا...

گر که باغ سیب جنّت را هم آتش می زدیم این همه خواری و خفّت پاسخ انسان نبود در جهان جنگ و ننگ و آدم هفتاد رنگ هیچ راهی رو به سوی مقصد ایمان نبود غصه همزاد بشر گردید و غم شد واجبات در تمام عمر ، شادی ...

پدرم که خوابید جهان خوابید

جا مانده بود کشاله ی خورشید در تردیدِ رفتن و ماندن بر دریچه ی غروب. و شب آبستن هولناک حادثه... در انتظار مردن خورشید پا به پا می کرد سامان صالحی (س.سکوت)...

حاصل ناله و اندوه همه ، درد و بلاست حال آنکه عملی ظلم، چو در دید خداست نگرانم که شود او، منحرف از داد گری آرزوی همه مظلوم ، جزا‌ بی کم و کاست بیم دارم که خودش، خسته و دلسرد...

مرا به وسعت اندیشه زیر خاک کنید وَ نامِ نیک مرا از زمانه پاک کنید دوباره شعر بلندم به رودها جاریست تمام دردِ من امروز کوچه بازاریست خمیده قامت سروی که رنجِ دوران دید خیالِ عاشق ما رنگ و بوی ای...

بدان گسسته ام ، که چنین بی طاقتم بینی بدان شکسته و حزینم ، که بی طراوتم بینی به هر گناه نکرده ای ، مرا در آن به خطاب خزان نمود روانم، که چون قساوتم بینی سخن از دهان من برون نیاید به آسانی که چون شهر...

نشود پاک ز آلودگی بنده نا پاک همین خاک خود را چو طلبکار که به ظاهر همه دل پاک آغشته‌ی‌ هر رنگ و لعابی ، وفادار به نیرنگ بر حسب تظاهر نیز بدرند از سینه خود چا...

دیده ها بستیم احوال غریبانه او گوش ها بسته به نشنیدن افسانه او تا کجا باید نشنیدن این حال خراب زخم های بی‌شمار از تن شاهانه او تا چه حدی برسد از آه وطن بر من و تو حال کر گوش فلک از ناله مستانه او م...

بسم الله النور سرافکندگی جفا از حد گذشت و خاطرم از یار شرمنده است شبی شوم است و دل از حضرت دلدار شرمنده است چو عمق فاجعه در هر مروری بیشتر گردد ز یاد بی امانش جان هزاران بار شرمنده است ز نور گوهر ل...

می رنجم از آن غرش باد بی هوا میترسم از آن غربتی بی سر و پا می رنجم از آن بارش باران غروب از تابش خورشید جگر سوز جنوب می رنجم از آن قسم عادت دروغ از مردم مدعی که گشتند بلوغ ...

تو را گُم کرده ام در غروبِ گنگِ ماندن و رفتن آنجا که بوسه های دریا ردِّ پایت را از ساحل می ربود و وهم گرگ و میش، سایه ات را از زمین و هنوز در آن دهشتناکِ گم شدن مانده ام! من تنها با ردِّ گیسوانت در با...

دلبرا از عشق می گویم که آن افسانه نیست گوش دل بسپار که راز عاشقان افسانه نیست داستان ها خوانده ام از قصه های عاشقی وامق و عَذرا ندیدم لیک آن افسانه نیست گرچه بسیار عشق ها افسانه ای دانسته اند...

ا تنیده عدل و داد درونِ تار اختناق ها رفتہ تارو پود ما در محفلِ گمنام ها دلم یک سر پناهِ ساده مے خواهد براے فردا افسانه اے تازه مے خواهد......