کمی با من مدارا کن
مدارا قصه ها دارد
ز اشک تلخ این دیده
چه دریاها که می بارد
خودم دانم که چون زهرم
به کام تشنه و خشکت
ولی از عهده بیرون است
چنین باری، جفا دارد
به زخمم چون نمک پاشی
روانم غرق در غوغاس...

رسم خوبان، گریه در خندیدن است
چشم بستن بر بدی، بِه دیدن است
زخم را با بوسه پاسخ دادن است
پای حق در هر زمان اِستادن است
رسم خوبان، آری از خود ماندن است
بر دوام دوستان، افزودن است
سر درون لاک خلوت بردن ...

در این آشفته بازاری که هر دم می رسد دردی
خدایا سایه را آخر دریغ از این جهان کردی
دلم گاهی به تنهایی، سراغ شعر او می‌رفت
میان هق هق و اشکم، دمی فارغ ز نامردی
اگر چه عاشقان را نیست پایان و فراموشی
نیار...

کامم ز قند آن لب، همچون عسل گوارا
ریگ است زیر پایم، بس سنگهای خارا
تا در بَرَم نشینی، چشم از تو بر ندارم
در کوچه باغ قلبم، گل کرده ای بهارا
گر بلخ را بخواهی، در سرزمین عشقت
تازم  به توسن باد، افزون ده...

دل را به یاد عشقش، هر شب بشویم از خون
این دیده ی پر از اشک، باریده قدر جیحون
جانی به تن نمانده، از فرط جور صیاد
صیدی که مانده در دام، صیاد سوی هامون
لیلای این حکایت، دل سنگ گشته یا رب
با صد کرشمه ی او...