نقاب سیاه
بوی عتاب می رسد ز نفیر آفتاب
گویا دلی ست که دمادم میشود کباب
ساحل ز رعشه موجِ سرکش یم خراب خراب
گل ز درد و فراق یار می شود گلاب ناب
ای دشت بی بر و ای دمن از من مجوی مهر
کین مزبله دارد هزار پیر و شباب
من آن غلام چیره دست سبو خانه ام کنون
ای داد که به من ساقی محفل نداده شراب
برکش ز روی خویش مقنعه ی سیاه ریا
زیرا که عقل داند که به رویت بود نقاب
باز آ که بالِ بازِ منِ غمگین شکسته است
دیریست که می کِشد به رُخم ناخنِ عقاب
ذلت مجوی در ره فقر و گدایی ات
چون می کشم من محزون صدها هزار عذاب
دلخوش مباش ای گل تازه روی من
که باغبانِ گل می دهد به تو آب و تو بو گلاب
گر نقش خاطره ای گذر کند از درون ما
فریاد دادرسی ام می جهد از میان قاب
آن دادرسی که داده به من وعده ثواب
دارد حساب کار و گشاید ره صواب
باقر رمزی باصر
نظر 13
-
-
مسعود مدهوش 25 دی 1399 09:22
درود بر شما ارجمند
خوش آمدید زیبا و گیرا سروده اید
چنانچه علاقمندید سایر شعرا به صفحه ی شما حضور یابند و نظر و رای دهند شما نیز چنان فرمایید به صفحه ی
دوستان رفته و رای برای این شعر و ستاره طلایی فوق را بفشارید قلمتان نویسا 
-
باقر رمزی باصر 25 دی 1399 21:14
سلام و درود استاد بزرگوارم جناب مسعود عزیز
ممنونم از توجه شما
چشم اطاعت میشود
-
-
-
کاویان هایل مقدم 27 دی 1399 09:15
من آن غلام چیره دست سبو خانه ام کنون
ای داد که به من ساقی محفل نداده شراب
جناب رمزی عزیز خیر مقدم
از خواندن شعر شما شخصا فارغ از هر ادعای فضلی که متاسفانه هر از چندگاهی برخی ها درباره سروده های دیگران دارند و از خود غافل هستند (که البته اینگونه سخن راندن شیوه کسانی که نیت اصلاح دارند نیست بلکه در فضایی کاملا منطقی به دور از خود بزرگ بینی و تبختر به دیگران بسیار دلنشین و موثر میتوان نظر داد) لذت بردم.
نمی دانم چرا ما بعضی اوقات به خودمان اجازه میدهیم در پشت الفاظ ظاهرا منطقی و عامه پسند، درونیات روحی خودمان که غالبا دور از تهذیب نفس و آلوده به کبر و خودبزرگ بینی است با تخطئه دیگران بروز دهیم. گیرم که در تحریر شعر یا مطلبی سهوا یا عمدا لغتی تایپ شده باشد که معنای دیگری هم اتفاقا از آن مستفاد گردد. حالا من عقل کل فکر می کنم چون به دلیل روش ناپسندی که در قبال سایرین در پیش گرفته ام حتی به من اجازه ورود رسمی به سایت ندادند و در واقع به نوعی اخراجم کردند تا مسمومیت نگاهم سایت را آلوده نکند، میخواهم از این طریق فضل و کمال نداشته ام را به رخ بکشم.
بگذریم ایشان و تنی چند از هم اندیشان او اینجا را با کرسی استادی ادبیات دانشگاه اشتباه گرفته اند هرچند که در برابر یک نقد ساده که شخصا به یکی از سروده های یکی از همین دوستان داشتم آن هم نه با ادبیات مشابه خودشان بلکه خیلی محتاطانه و واقعا به نیت مثبت، تاب نیاوردند و خود را چنان مصون از پیشنهاد و انتقاد دانستند که وضعیت کاملا برای بنده روشن شد که با چه جماعتی طرف هستیم.
در هر حال شما به سرودن ادامه بده و اجازه نده که جریان اندیشه هایتان دستخوش ملا نقطی بازی شود(تذکر: باز این واژه اخیر را دستمایه حرافی قرار ندهند برخی ها چون عمری به اشتباه ملالغتی شنیدیم و درستش همین بود.
)
سریال خاتون قسمت6
تبلیغات فرهنگی
تولد اعضا
-
شعر ایران تولدتان را صمیمانه تبریک می گوید
-
بهجت مهدوی
-
ناهید زرین نگار
-
حنظله ربانی
-
صمد حسین پور
-
محمد حسین ناطقی
-
احسان عرب
-
مهدی علی زاده اصل
-
رضا زمانیان قوژدی
-
مهسا ایمانی (ماه)
-
فرشته امامقلی
-
احسان رمضانی
-
محبوبه تاجمیری
نقد 2
شاعر مهمان 26 دی 1399 14:51
سلام دوست عزیز گرامی
از اینکه گزینه ی نقد شعر را فعال گذاشته اید مشخص است که در صدد پیشرفت در سرودن شعر هستید . از این جهت نباید به نظر غیر کارشناسانه کسی که ذیل سروده شما بی سوادی خود را برملا کرده است و سروده ی ده بیتی شما را که بیش از بیست لغزش وزنی دارد《زیبا و گیرا》توصیف کرده است توجه داشته و بدان دل خوش کنید. بلکه از اینکه
چنین فرد بی سوادی ذیل سروده ی شما نوشته است که:
《چنانچه علاقمندید سایر شعرا به صفحه ی شما حضور یابند و نظر و رای دهند شما نیز چنان فرمایید به صفحه ی دوستان رفته و رای برای این شعر و ستاره طلایی فوق را بفشارید》
باید نتیجه بگیرید که این فرد هدفی جز نان به قرض دادن ندارد و همانگونه که ملاحظه می کنید توقع دارد شما نیز به ازای نظر غیر کارشناسانه ای که داده است و چاخانی که کرده است به صفحه ی شعر او و امثال او رفته و ستاره ی طلایی را تیک بزنید.
دوست عزیز جناب آقای محمد باقر رمزی،امثالِ این آقا و استادش که ذیل هر سروده ای هر چند پر از عیب و ایراد وزنی و ادبی می نویسد: 《 مثل همیشه بسیار زیبا و ظریف و تاثیر گذار سرودید گرامی》 نه شاعرند و نه شعر شناس و نه وزن شعر را بدرستی تشخیص می دهند و نه از فنون و صنایع ادبی چیزی سر در می آورند. دلیل این امر همین بس که ذیل هر سروده ی سرشار از ایراد وزنی و عیب و ایراد ادبی چنین نظریاتی می دهند فقط و فقط به طمع اینکه دیگران هم ذیل باصطلاح اشعار آنها به به و چَهچَه کنند و ستاره ی طلایی بدهند .
دوست گرامی من، اگر تعداد سیلاب ها و هجاهای هر مصرع از این سروده ی تان را با انگشتان دست بشمارید خودتان به راحتی و مثل آب خوردن در می یابید که این سروده ی ده بیتی بیش از بیست ایراد وزنی دارد. بعنوان مثال در بیت اول مصرع نخست پانزده هجا و مصرع دوم چهارده هجا دارد!
بیت دوم مصرع اول هفده هجا دارد و مصرع دومش چهارده هجا. در بیت سوم باز مصرع نخست پانزده هجا دارد و مصرع دومش سیزده هجا!!!و الی آخر
این از نظر عروضی و وزن شعر و اما به لحاظ دستوری و ساختار نحوی جملات به عرض می رساند که در بسیاری از مصرع ها و ابیات مثل مصرع شانزدهم تخطی از قواعد مسلم دستور زبان فارسی و نابهنجاری در ترکیب اجزای جمله، محسوس و ملموس است.
از جنبه ی شعریت این اثر هم باید به عرض مبارکتان برسانم که از عنصر خیال انگیزی و تصویرگری های بکر و کشف شاعرانه بهره ی چندانی ندارد و باصطلاح حادثه ای خاص در زبان روی نداده است.
امیدوارم که نظرات چاخانیِ امثال این دو نفر که اشاره کردم و نفر سومی که پس از بیش از پنجاه سال عمر هنوز املای صحیح کلمه ی ((حَرَج)) را نمی داند و در یکی از سروده هایش نوشته است : 《منعش مکنید، نیست هرج بر روش او》ههههههههههه شما را به این باور کاذب نرساند، که سروده ی شما بی عیب و ایراد و لطیف و دلنشین و ...... است. که اگر چنین شود نقطه آغاز رکود شما در شاعر شدن است.
دوست عزیز اینان مصداق سخنان گهربار《ژوزه ساراماگو》 نویسنده پرتغالی و برنده جایزه نوبل ادبیات در سال ۱۹۹۸ میلادی، هستند که می گوید:
*1- منشاء اشتباهات ندانستن نیست. بلکه اعتقاد کورکورانه است.*
*2- کسانی که نمی خواهند به باورهایشان شک کنند. متعصب هستند.*
*3- کسانی که نمی توانند به باورهایشان شک کنند. احمق هستند.*
*4- و کسانی که می ترسند به باورهایشان شک کنند. برده هستند.*
*5- و آنان که به خواست خود در تاریکی نشسته اند.*
*چراغ را بر خود حرام می کنند.*
*این آدمها حتی تحمل شنیدن سخنان انتقادی در مورد عقایدشان را ندارند.*
*و هر نقدی را توهین میپندارند.*
*6- تعصب. باعث فروپاشی شخصیت عقلانی انسان و سقوط حیثیت او میشود.*
*7- چرا ما کور شدیم. نمی دانم. شاید روزی بفهمیم. می خواهی عقیده مرا بدانی. بله. بگو. فکر نمی کنم ما کور شدیم. فکر می کنم ما کور هستیم. کور اما بینا. کورهایی که می توانند ببینند اما اما نمی بینند.*
*8- کلماتی که از قلب می آیند هرگز سخن گفته نمی شوند. آن ها در گلو گیر می کنند و فقط از طریق چشمان فرد می توانند خوانده شوند.*
@@@@@@@@@@
ارادتمند شما. عبد اللهی
باقر رمزی باصر 26 دی 1399 22:22
سلام و عرض ادب و احترام استاد ارجمندم
بسیار ممنونم از توجه شما