زندگی

ارسال شده در تاریخ : 14 شهریور 1400 | شماره ثبت : H9418084

باید که زنده بمانم
عجیب نیست!
از صبح تا غروب به بادی نشسته ام
چون قایقی سریع
برده مرا دور از این دیار
بیدار می شوم
تا چند خواب در این بیشه زار غم
بیچاره چشمهام
تا چند؟چون شلاله پر از قطره های نم؟!
عمرم شدست کم
دراین غروب !
مگر می شود نزیست؟!
من شاد می کنم به طراوت غروب عمر
قلب هزار لاله ی خونین این دمن
تا زنده ام هنوز
و بر پاست این چمن
دشت "غریب" وطن را زنم قدم
می آفرینم هستی از یکسره عدم