آن شب که خانه سردتر از کوچه مینمود ،
این سیر سنگفرشِ تر ز قدمهای پیش و پس :
آن پا کشیدنی ،
کو بر درختِ کهنۀ سم خورده آشناست ،
باعث به دعوت این سینۀ مأذون به باغ شد!
نجوای اعتماد و پچ پچ رایج ز هر علف ،
مشکوک از سرایت یک سوء ظن به عشق ،
«یک عودِ کلّه شق !»
کم کم فرو نشست.
شب زنده دارِ سایه خورده؛ غرقِ ژرفنا ،
کم کم سلامِ خستۀ مأیوسِ خویش را ،
کز عاقبتِ دوستیِ خنجر آخته ،
بلیعده مزۀ گس را به نیش و عقل ،
آهسته می جوید ،
دلخسته پابپا ، کوشش به خنده کرد ؛ ولیکن لبش شکست!
من با تمام دست ؛ از قصه ها به یاد ، بر شانه اش زدم..
بغضش ز شاخه جست و صمیمانه گریه کرد!
تا آن زمان که خوفِ کهنه صادقانه شد .
مدیون به باغ ، بر شتابِ توبۀ مقصودِ کوچِ من ،
این بازگشتِ صبحدم از اشتیاقِ باغ ،
کو بود و هم نبود ،
بر آستینِ خرقۀ مجنونِ کوچه گرد...
علی سپهرار
اثیر
تعداد آرا : 0 | مجموع امتیاز : 0 از 5
نظر 6
زیبا آصفی (آمین) 15 اسفند 1394 15:48
درود
علی سپهرار 17 اسفند 1394 15:16
درود بر شما بانوی گرامی ، متشکرم.
علیرضا خسروی 17 اسفند 1394 13:21
درود بر شما
علی سپهرار 19 اسفند 1394 20:15
متشکرم دوست گرامی ؛ درود بر شما
عظیم صوفی 17 اسفند 1394 20:12
خوب بود.درود.
علی سپهرار 19 اسفند 1394 20:16
جناب صوفی سپاسگزارم ، درودها