« موجیم که آسودگی ما عدم ماست !»
***
چون بخاری در زمستان در رهیم
بس خروشان ضربِ صدها بر دَهیم
در حقیقت قطرۀ بحریم و ما
ساختار تخت یک شاهنشهیم
برخی از ما از قراول خانه ایم
جذر دریاییم و مَدهای مَهیم
می کشیم از کنج دنیا بس سَرَک
گاهی از فریاد خود ناآگهیم
لیک گاهی چشمه ای در راه ماست
یک شبی با نورِ مَه تابشگهیم
تا که تصمیمی ز عشق آید به شوق
از نوک فواره دل را درگهیم
از سکوت و از سکون هرکز مگوی
عینِ ابری بر سرِ آتشگهیم
گر شبی بارید زَبرِآسمان
چون تگرگِ تیغ گون کارآگهیم
می فشانم می فشانی لب به لب
موجی از اشکیم و هم چون قَهقَهیم
رودی از کوهیم و بس در شورشیم
شورِ بلوا را چنان لشگرگهیم
می شناسم ، می شناسی ، بر شناس !
با شرر موجی به این جولانگهیم
هرگز از مردابِ این دریا مگوی
چونکه ایرانیم و هردم مطرحیم
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 5 از 5
نظر 6
محمد جوکار 06 اسفند 1396 23:28
درودها و افرین جناب سپهرار عزیز
رقص قلمت ماندگار
سعید فلاحی 19 فروردین 1399 03:26
سعید فلاحی 19 فروردین 1399 03:27
سعید فلاحی 19 فروردین 1399 03:28
سعید فلاحی 19 فروردین 1399 03:29
سعید فلاحی 19 فروردین 1399 03:29
درود شاعر ارجمند
عالی سرودهاید و دلنشین
لذت بردم
احسنت
شادکام باشید