از خواب پریدیم ورسیدیم به کابوس
صبحیم، ولیکن متمایل به سیاهی
گمراه ترین نسلِ تناقض زده ی گیج
همبستر بادیم و سزاوارِ تباهی
هی حکم تمرگیدن وهی سازش و تمکین
خشکیده درون رگمان ریشه ی غیرت
خو کرده ی بغضیم و نظر کرده ی غمها
افتاده درون تنمان رعشه ی لکنت
ما را چه به کار ژنِ مردان سیاست؟؟؟
ما را چه به غمنامه ی آن کودکِ شب کار؟؟؟
روی سرمان سایه ی یک ترس عمیق است
ترس از شبحی مقتدر و خنده ی کفتار
میخانه به میخانه پُریم از عرقِ شرم
تفتیده به روی لبمان ذکرِ توسل
تاریخ اگر شعر شود بی برو برگرد
اطناب فجیعانه ی دردیم وتحمل
خون می چکد از حنجره ی زخمی این شهر
فواره به فواره گرفتارِ سقوطیم
دوروبرمان جز خفقان همهمه ای نیست
تا سلسله جنبان هیاهوی سکوتیم
مریم ناظمی
تعداد آرا : 5 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 11
امیر عاجلو 08 اردیبهشت 1400 21:11
.مانا باشید و شاعر
علی معصومی 08 اردیبهشت 1400 21:31
علی احمدی 08 اردیبهشت 1400 21:48
علی مزینانی عسکری 08 اردیبهشت 1400 22:23
سلام و عرض ادب
دستمریزاد
بسیار زیبا و بیانگر دردهای بسیار جامعه ی امروزمان
محسن جوزچی 08 اردیبهشت 1400 23:39
مریم بانو درود بیکران ،بسیار زیبا و دلنشین
جواد امیرحسینی 09 اردیبهشت 1400 00:15
سلام و عرض ادب. دست مریزاد بانو
اکرم بهرامچی 09 اردیبهشت 1400 01:22
کیوان هایلی 09 اردیبهشت 1400 09:17
درودها بر شما
محمد خوش بین 09 اردیبهشت 1400 12:03
درود بر شما بانوی گرامی زیبا بود
محمد علی رضا پور 09 اردیبهشت 1400 12:21
سلام و درود
شعرتان با این که حرف ندارد،
حرف ها دارد
کاویان هایل مقدم 10 اردیبهشت 1400 01:02
حرف یک نسل عاصی از رنج روزگار
آفرینها بانو