دانای راز

« دانای راز »
خداوندا ، تو که دانای رازی
چرا خَلقت بُوَن1 در حُقه بازی
تو که دانای اخلاق نکویی
چرا این خلق بد خویت نوازی
مرا تدبیر ودرک ازخود همین است
که خلقت را به خُلق نیک سازی
اگر خلقت بُدند ، با خُلق نیکو
نمی بُد در میانشان ، کینه سازی
هر آن آدم که هر چند در رفاهس
زِ دنیا و زِ خالق ، نیست راضی
رفاه خلقِ خود ، کردی فراهم
چرا می جنگن اندر ترک و تازی
تو می دانی که ما با هم بجنگیم
جدامان از چه ره ، باهم نسازی
چو دنیای تو با دقت بـبینم
همش بیهوده باشد ، مثل بازی
سرانجام همین دنیا همین است
زِ دنیایت کسی کی گشته راضی
سخن در مردمان بسیار بودس
فراوان غُصه ها و دور و درازی
تو فرمان داده ای بر صله ارحام2
که ما باشیم با هم ، دلـنوازی3
یکی با قوم و خویشان دلنواز است
یکی با قوم خود در دل گدازی
یکی تابع به فرمان تو باشد
یکی فرمان تو گیرد ، به بازی
خداونـدا ، مگـر تـو ناتوانـی
که رفع این عللهـا را نـسازی
تو خلّاقی به دنیـا و به خلقت
زِ دنیا و زِ خلقت بـی نیازی
دوایت در میان قوم و خویشان
بُوَد از کینه و از حُقه بازی
برادر با کسانت خُلق خوش دار
زِ کج خلقی ،نباشند از تو راضی
زِ تو دوری کنند آن قوم و خویشان
اگر تزویر4 و نیرنگی بسازی
به آهو هِـی5 زنی، بگریز ،بگریز
دوانـی در قفایـش6 گرگ تازی
خدا دنیای خود ، ویرانه اش کن
که بـتوانی از این بهتر بسازی
خدا دنیای تو می گردد آباد
خرابش گر کنند ، از نو بسازی
چرا خَلقت نیاینـد در ره حق
گریزاننـد زِ حق ، مانند تازی7
خداوندا غمم بر غم فزون شد
که خلقت حکم تو،گیرن به بازی
چرا مخلوق تو، بی معنی هستند
به هر کاری،نمایند دست درازی
سراسر خلق دنیایت طمع کار
یکی نَـبْود به سهم خویش راضی
دل همسایگان بـر درد آرند
به جـای دوستـی و دلـنوازی
هوسبازان به راه پُـر هوسها
هوسهـا و ره دور و درازی
خیانـت را شعار خود بـدانند
خیانت می کنند با سر سرفرازی
خدا این مردمان دنیـا پرستند
پرستش می کنند هر حیله بازی
عجب طرزی،سخن می گوید این مرد
بر این گوینده ، می باید بنازی
حسن این صحبتت، بیهوده باشد
به خالق کی توان کرد اعتراضی
٭٭٭
1- باشند 2- محبت و دوستی با خویشاوندان 3- دلجو 4- فریب و مکر و دورغ 5- کلمه ای که حیوان با آن بدود 6- پشت سرش 7- سگ شکاری
دیوان اشعار حسن مصطفایی دهنوی

ایمیل مقصد