مخزن الاسرار ( بمناسبت شهادت حضرت علی ع )

نقد 9

• 

  ابراهیم حاج محمدی   26 اردیبهشت 1399 01:59

  درود بر حضرت دوست جناب معصومی
  چون تقاضای نقد داشته اید و از طرفی حضرتعالی استحضار دارید که در سروده های آئینی با دقت و سختگیری مضاعفی باید ورود داشت خدمتتان عرض می کنم که:
  ۱- از آوردن حرف (( که )) در ابتدای مصرع نخست در بادی امر  این معنا را متبادر می شود که شاعر در صدد تعلیل ادعایی است که در مصرع نخست شده است یعنی می خواهد بگوید که ای طبیب از آن جهت که امشب میهمان حضرت پیغمبر هستم التیامی  برای زخم سرم نیست. و این معنا از قول حضرت مولی الموحدین خطاب به طبیب گفته شده است. اما دوست عزیز برای شخصی چون آن حضرت میهمانی حضرت پیامبر بزرگترین التیام بر تمامی زخم هاست. اگر به نحوی  می توانستید این معنا را برسانید که : از آن جهت که امشب میهمان حضرت پیغمبر هستم هر گز در صدد التیام زخم سرم نیستم و به آن نمی اندیشم موجه بود.
  ۲- استعمال افعالی از قبیل [[ برگویم]] در شعر امروز بسامد  بسیار بسیار پایینی در حد صفر دارد و باصطلاح از مختصات سبکی ادوار گذشته است.
  ۳-[[ باد سرسر]] اولا مثل [[ سنگ حجر الاسود]] حشو دارد و ثانیا سهوالقلمی رخ داده و [[ صرصر]] سهوا[[ سرسر]] تایپ شده است
  امیدوارم حضرت دوست در این لیالی  قدر و در مظان استجابت دعا این بنده ی عاصی را از یاد نبرید.
  • 

    ابراهیم حاج محمدی   26 اردیبهشت 1399 02:16

    اصلاح می شود (( در ابتدای مصرع دوم بیت نخست؟)
    • 

      علی معصومی   26 اردیبهشت 1399 04:12

      درود عرض ارادت و احترام
      جناب حاج محمدی نازنین
      استاد من
      سپاسگزارم که از موهبت خوشه چینی خرمن دانش محضرتان برایم نصیبی مهیا شده است
      و چه شیرین که در لیالی مبارک قدر است اگر قدر بدانم.
      در مورد بیت اول، تعلیل متبادر از حرف "که " تعلیل کلی نبوده و اشاره معنوی دیگری در آن نهفته است و آن اینست:
      بدلیل آنکه مهمان حضرت پیغمبرم هستم، از این دنیا خواهم رفت و لذا زخم سرم را التیامی وجود ندارد و چه بسا این التیام، التیام واقعی نیست بلکه التیامی است که طبیب دنبال آنست تا موجب درمان زخمی شود که حضرتش را باز هم در این سرای خاکی امکان زندگی وجود داشته باشد
      درحالی که مولی علی ع مرگ در راه خدا را رستگاری می داند.
      و دیگر اینکه جدای از مقصود شاعر، مخاطب حق دارد برداشت شخصی خود را داشته باشد و چه بهتر که دچار کلنجار معنایی شود به شرط آنکه تضاد معنوی ایجاد نگردد.
      اما در مورد سهو لغوی یا بهتر بگویم غلط نوشتاری "باد صرصر" حق با جنابعالیست.
      در مورد وجود حشو هنوز متقاعد نشده ام
      که ابیات ذیل شاهد مثالند:
      این چه باد صرصر است از آسمان پویا شده...مولوی
      شه چو چوگان زند سلیمان وار
      زین بران باد صرصر اندازد.....خاقانی
      هر دم بزند بعادیان بر
      از مضرب حق باد صرصر......ناصر خسرو
      نکته دیگری در مورد سبک زبان ادوار گذشته است که حقیر اعتقادی به رعایت کاربرد کهنگی یا امروزی بودن لغات ندارم و حتی اعتقاد دارم که جای این لغاط با کاربرد های بیشتر یا کمتر میتواند عوض شود. و شاعر حق دارد همانگونه که واژگان حدید تولید میکند، از واژگان قدیمی بکار برده و آنها را نوسازی نماید.
      
      • 

        علی معصومی   26 اردیبهشت 1399 04:22

        ببخشید لغات
        و در پایان، واقعا و صمیمانه از جنابعالی سپاسگزارم و در این لیالی قدر برایتان سعادت دنیا و آخرت را از محضر پروردگار می طلبم و آرزو دارم که عاقبت به خیر باشیم ما و شما
        ♡♡♡♡♡
      • 

        ابراهیم حاج محمدی   26 اردیبهشت 1399 07:29

        دوست عزیز  جناب معصومی عزیز با سلام مجدد به حضور گرامی شما
        از اینکه  در باره بیت اول مقصود را توضیح دادید سپاسگزارم . اما بله در کلام بزرگانی چون حضرت مولانا نیز حشو پیدا می شود. اما این دلیل نمی شود که چون آنان نیز استعمال کرده اند حشو نباشد.. چرا که قرار بر این نیست که شاهد مثال برای حشو فقط در سروده های من و شما پیدا شود !
        
        چونک به لطفش نگری ((سنگ حجر )) موم شود
        چونک به قهرش نگری موم تو خود خاره شود
        مولوی
        
        (( تاک انگور)) تا نگرید زار
        خنده خوش نیارد آخر کار
        نظامی
        • 

          علی معصومی   26 اردیبهشت 1399 11:07

          علیکم السلام حضرت استاد
          جناب حاج محمدی نازنین
          سپاس ها از لطف نظر مجدد جنابعالی
          و صد البته اذعان دارم که سروده ای که تمام جوانب ادبی و قید و بند های لازم برای یک سروده مقفی را رعایت کند، زیباتر و دلنشین از خواهد شد که در سروده های بعدی حتما مورد نظر قرار می دهم.
          و باز هم از اندوخته های ارزشمند جنابعالی استفاده ها خواهم نمود انشالله.◇◇◇◇♡
          • 

            علی معصومی   26 اردیبهشت 1399 11:26

            اما در مورد باد صرصر، در صورت حشو شمردن، تضادهایی دیگر وجود دارد از جمله اینکه در آیات فراوانی از قرآن نیز باد صرصر یا "ریح صرصر" کاربرد گسترده ای دارد.
            از جمله:
            انّا أرسنا علیهم ریحاً صرصراً فی یومِ نحسٍ مستمر» (قمر(54) آیه19)
            فأرسلنا علیهم ریحاً صرصراً فی أیّام نحساتٍ...» (فصلت(41) آیه 16).
            وَأَمَّا عَادٌ فَأُهْلِکُوا بِرِیحٍ صَرْصَرٍ عَاتِیَةٍ
            [69–6]
            ارادتمندم
            • 

              ابراهیم حاج محمدی   26 اردیبهشت 1399 13:23

              با سلام مجدد خدمت حضرت دوست
              اگر دقت بفرمایید در قرآن کریم ((صرصرا))وصف است برای ((ریحا)) و در ترکیب وصفی ((موصوف و صفت )) یا (( منعوت و نعت))حشو نیست . آنچه در شاهد مثال هایی که از بزرگان ادب پارسی سراغ دارید و داریم تراکیب
              اضافی(( مضاف و مضاف الیه)) است
              • 

                ابراهیم حاج محمدی   26 اردیبهشت 1399 14:08

                ضمن اینکه در زبان عربی{{ صرصرا}}به معنی «صَرْصَراً»: تند و سرد. پر سر و صدا و شدید
                است. و در فرهنگ های لغت فارسی جور دیگری معنا می شود.
                • 

                  علی معصومی   26 اردیبهشت 1399 14:16

                  سلام و ارادت مجدد
                  جناب حاج محمدی نازنین
                  ☆☆☆☆☆
                  قبول کنید که بیشتر برای بهره مندی نقدهای شما در صفحات کاربران بیشتر در این سایت حضور دارم
                  قدردان قلم شیوایتان هستم