دامنه ی لاله گون
کو خنجریکه نقش ستم را بخون کشم
آه از نهاد و ناله ز جان ها برون کشم
چون شعله ای که از تب سوز شراره اش
آتش به اوج بام و بری نیلگون کشم
از بیشه زار صدق و صداقت جوانه را
در لابلای مانده به سِحر و فسون کشم
با همرهان عرشه به امواج آرزو
لنگر به سمت ساحل شهر جنون کشم
ای عشق بی ترانه تر از ما که دیده ای؟
تا نقش همتش پی این چند و چون کشم
از خون دل به اشک ندامت سحرگهی
پیمانه ای به دامنه ی لاله گون کشم
حق با منست، یا که اجازت نمی دهی؟
فریاد ها به کنگره ای بی ستون کشم
باید به خاطر دل مجروح بی کسان
آلاله ای نهفته به غم واژگون کشم
گر مدعی به قول و قرارش وفا نگرد
شاید بِاَشک دیده بسویش قشون کشم
تاوان نمی رسد به کس از عمر رفته ای
باید که داد فرصت خود را کنون کشم
تعداد آرا : 6 | مجموع امتیاز : 3 از 5
نظر 7
امیر عاجلو 13 آذر 1399 15:35
سلام ودرود
محمد رضا درویش زاده 13 آذر 1399 16:45
بسیار زیبا و استادانه تندرست باشید استاد بزرگوار
مجید ساری 13 آذر 1399 17:18
استاد معصومی عزیزم سلام و درود محضرتان باد
ماشالله استاد
کاملا معلوم است سلامتی خود را به دست آوردین خدارو شکر
که چنین با هیبت و عالی به دنیای شعر بازگشتین
الحمد الله
غزلی ناب و فوق العاده از قلم زرین تان مرور شد به زیبایی تمام همیشگی
دستمریزاد و باز آموختم
از من بگیر خاتمه ی آه سینه را
تا از درون کوره خود حرف نون کشم
تبدیل آه به آهن برای ثابت کردن آتش عشق درونی استاد معصومی عزیزم
کرم عرب عامری 13 آذر 1399 23:30
درودها گرامی زیباست
کاویان هایل مقدم 14 آذر 1399 08:52
همچون همیشه شاهد اثری دلنشین و ماهرانه
ای عشق بی ترانه تر از ما که دیده ای؟
تا نقش همتش پی این چند و چون کشم
منصور آفرید 14 آذر 1399 11:26
درود بر استاد معصومی عزیز
سراینده غزلهای ناب
جمشید اسماعیلی 17 آذر 1399 11:12
احسنت معصوی جان
سروده فاخری بود
دستمریزاد
باید به خاطر دل مجروح بی کسان
آلاله ای نهفته به غم واژگون کشم
قلمت نویسا وماندگار باشی عزیز