لابد نمی داند
مانند بادی در دل صحرا شتابانم
چون برگ پاییزی که فرش هر خیابانم
رویای دریایی شدن دارم به سر اما
صد آبشار از شانههای خود گریزانم
بس شوکران از باده آوارگی خوردم
صدها کویر از تشنگی لبریز بارانم
چون موج سرکردانکه سر بر صخره میکوبد
سیلی خور شب های دامنگیر طوفانم
با هر بهار از پیله ی خود سر درآوردم
دیدم که در آغار سرمای زمستانم
از من چه میخواهی برو ای عمر بیحاصل
سودی نبردم از تو و در فکر تاوانم
اینسان که در بندم کشیده دست تقدیرم
لابد نمی داند من سرگشته انسانم
♤♤♤
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 5
امیر عاجلو 11 شهریور 1402 08:47
سلام ودرود
سروش اسکندری 11 شهریور 1402 13:59
درود بر شما ... جناب معصومی عزیز بسیار زیبا سرودید
توانا باشید
فیروزه سمیعی 11 شهریور 1402 17:57
درودتان باد جناب استاد معصومی ادیب گرانقدر
موزون و تاثیر گذار سروده اید
زندهباد
نویسا مانید وسبز و
قاسم لبیکی 12 شهریور 1402 01:11
درودی به زیبایی موج آرام آب
به شاعر و این شعر زیبای ناب
زیبا بود
سپاس
کیوان هایلی 12 شهریور 1402 10:36
درودتان باد جناب معصومی بزرگوار و عزیز
رقص قلمتان نویسا و پرتوان
بسیار زیبا سرودید