هر گَه که چین عشق را با تار گیسو می کشی
این جان بیمار مرا این سو و آن سو می کشی
هر گه شکوفه میزنی بر خرمن آن شال خود
گویی دل بی صاحبم تشنه لب جو می کشی
با سیل زیبای تنت دیدم سراب باورم
این عاشق سرگشته را چون طفل هندو می کشی
رحمی نما نا مهربان بر این دلم آرام جان
آخر چرا خطی بر آن محراب ابرو میکشی
چشمت زده آتش به جان میسوزم از دردی نهان
ای بت چرا آتش به جان ، با چشم جادو میکشی
بهزاد غدیری/ شاعر کاشانی
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 6
امیر عاجلو 15 امرداد 1402 09:12
کیوان هایلی 15 امرداد 1402 11:06
درودتان باد بزرگوار
سروش اسکندری 15 امرداد 1402 15:45
زیبا سرودین ... درود بر شما
سعید نادمی 16 امرداد 1402 17:55
عالیه ... موفق باشید
فیروزه سمیعی 16 امرداد 1402 20:20
درودتان باد جناب استاد غدیری ادیب گرانقدر
غزل زیبا و دلنشینی سروده اید
زنده باد
نویسا مانید وسبز وسرفراز
سحر فهامی 18 امرداد 1402 13:58
عالی است