چند غزل بداهه ی ناقابل

بگو دوباره به مردم که دوستت دارم
تو ای شکوه تلاطم که دوستت دارم

به رغم ایل و تبارت بخوان ترانه کوچ
به شعر غرق تجسم که دوستت دارم

بهار می رسد اما نسیم خواهد گفت
به فصل حرمت گندم که دوستت دارم

غزل تراکم لبخند عاشقانه ی توست
نوشته ام به تبسم که دوستت دارم

همیشه توی غزل ها نوشته ام که نترس
به رغم صحبت مردم که دوستت دارم
جابر ترمک
با دلم عادت بکن این روزها خواهد گذشت
عشق را دعوت بکن این روزها خواهد گذشت

پای شبنم ها بکش در شعرهایم بعد من
فکر چشمانت بکن این روزها خواهد گذشت

جای ابیات قشنگم توی دفتر خالی است
با دلت صحبت بکن این روزها خواهد گذشت

دوست گاهی دشمن پنهان ما در زندگی است
فکر این محنت بکن این روزها خواهد گذشت

عشق اگر باشد به دریا می زنی دیوانه تر
با دلم عادت بکن این روزها خواهد گذشت
جابر ترمک
عاقبت چشم سیاهت کار دستم می دهد
اول شعرم نگاهت کار دستم می دهد

مثل دریا یی که از طوفان مشوش می شود
نازنین هر اشتباهت کار دستم می دهد

من همان آهوی جنگل های رویای تو ام
گاه گاهی چشم ماهت کار دستم می دهد

از دلم خط می زنی صدها غزل از عاطفه
چشم های روبه راهت کار دستم می دهد

سالها در انتظارم آه دارم می کشم
تا ببینم اشک و آهت کار دستم می دهد

یوسف ازاحساس من گندم بچینی ساده است
مدتی این دیدگاهت کار دستم می دهم
جابر ترمک
چند روزی می شود هر چیز باور می کنم
عشق را هم انزجـــــــار آمیز باور می کنم

بلخ تا قونیــــــــــــــه و شیراز و نیشابور را
مثل مولانا فقــــــــــــط تبریز باور می کنم

تا بهار سال دیگر می شمــــــارم خویش را
زندگی را آخــــــــــــــر پائیز باور می کنم

بس که از دنیا و آدم هـــــــــا ستم دیدم فقط
محتسب ها ی جهـــــان را تیز باور می کنم

عشق یعنی یک غزل در اوج یک دنیا سکوت
چون تو باور می کنی مــــن نیز باور می کنم

خواستم باور کنم دریا فقـــــــط چشمان توست
من تو را ، دریا ! فقـــــط لبریز باور می کنم
جابر ترمک
خمار چشم خودت زا برای من بنویس
کبوترانه ( تو ) را در هوای من بنویس

خیال کن که دلم را شکسته ای اما
دوبیت اول دل را به جای من بنویس

قطار عمر من از کوره راه غم رد شد
تو بعد از این غزلت را سوای من بنویس

سکوت می کنم اما سکوت من بغض است
تو بغض تلخ مرا در رثای من بنویس

نوشته ای که گناه است بوسه از لب تو
گناه کل جهان را به پای من بنویس
جابر ترمک
مثل آهویی که در چنگ پلنــــــــــــگ افتاده است
دل به دست سرنوشتی آسمـــــــــــــــانی داده است

صید گاهی از رمـــــــــــــــــــــق افتاده اما بیشتر
پای صیادش اسیر بنــــــــــــــــــــدهای ساده است

راه چشمان تو را از مـــــــــــن عبورش می دهند
فکر کن این کارها از راه و رســـــــــم جاده است

اهل باران حسرت یک بیت شعــــــــرم می خورند
گرچه چشمان شما یک شعر فوق العــــــــاده است

صبرکن این شهــریک شب عشق را حس می کنند
ماه گاهی تن به تقـــــــــــــــــدیر کبوتر داده است
جابر ترمک
بگذار تا غمت دل من را قدم کند
دست نگاه خسته ی من را قلم کند

از هر طرف که می رسی ای آسمان تبار
باید نسیم وقت مرا مغتنم کند

این روز ها که عشق تو جرم است هرکسی
از راه می رسد که مرا متهم کند

این شهر بی تو بوی بد مرگ می دهد
کم مانده است قلب مرا غرق غم کند

پائیزِ پشت پنجره هایی که یخ زده است
آماده است پشت مرا با تو خم کند

شاید ... قرار بوده در این گیرو دار، درد
سهم مرا بدون تو از عشق کم کند

حالا تو ای غریبه تر از سایه ی جنون
بگذار تا غمت دل مرا قدم کند
جابر ترمک
از تلاطم های این طوفان ممتد خسته ام
آه ای باران من از قحطی بی حد خسته ام

پای نم نم های تو گاهی ترک برداشتم
از همه آدم نماهای مردد خسته ام

تازگی ها بوی باران می دهد اشعار من
من همان رودم که از دیوار هر سد خسته ام

بارها از این و آن چوب رفاقت خورده ام
از همه اما ، اگر ، باید ، نباید خسته ام

آزمون چشمهایت در غزل ها مشکل است
من از این بابت که هر شب می شوم رد خسته ام

من نمی خواهم که خوابت را ببینم نازنین
بی تو باران هم اگر در من ببارد خسته ام
جابر ترمک

پانوشت :
1- علت انتشار این تعداد غزل صرفن به این خاطر است که همه آنها در یک شب و تنها طی دوساعت و طی رقابت در 5 سایت مختلف سروده شده است .
2- اگر که اندکی نه بوفق رضاست خرده نگیر

ایمیل مقصد