درمانده ام به دام پریشانی خودم
در من سکوت آینه تفسیر می شود
از بغض های کهنه که در من شکسته اند
آوار بعد زلزله تعبیر می شود
می سوزم از شراره ی غم های بی کسی
عمریست در درون دلم شعله می کشد
این آتشی که از شب ساحل دمیده است
با اشک های گرم قلم شعله می کشد
من معبد مقدس غم های عالمم
با هر سپیده در گله فریاد می شوم
تنهایی ام ستون غزل های دلکش است
آواره ای که با غزل آباد می شوم
زخم تمام آینه ها بر تن من است
ای کاش این قبیله به مقصد نمی رسید
در دشت بیکران غزلها غرور من
از ابتدا به این غم ممتد نمی رسید
من سایه ی سکوت زلیخا ترین زنم
یوسف ندیده را که ملامت نمی کنند
نیلم که در کشاکش مصر آرمیده ام
مثل شکسته ای که سلامت نمی کنند
من بر خلاف موج شنا می کنم ولی
ای کاش راه چشم تو صعب العبور بود
حالا نشسته ام لب تنهایی خودم
وقتی که چشم هر گره خنده کور بود
دلداده ام به دشت غزل های ساده ام
عمریست راه من به بیابان نمی رسد
بگذار سر به شانه ی باران غزل شوم
غم های این شکسته به پایان نمی رسد
#پرستش_مددی
۱۳۹۷.۱۰.۲۱
نظر 18
سریال خاتون قسمت6
تبلیغات فرهنگی
تولد اعضا
-
شعر ایران تولدتان را صمیمانه تبریک می گوید
-
محمد قدیمی
-
مهری کندری
-
hossein fathi
-
مجید شرفزاد
-
بهروز قاسمی_رها
-
عبدالنبی ژاله
-
ن د
-
انوش بیات
نقد 2
ابراهیم حاج محمدی 18 تیر 1399 09:18
درود و دست مریزاد سرکار عالی را
بسیار فاخر و اسطقس دار
سهو القلمی در مصرع نخست پاره ی پنجم رخ داده است
پرستش مددی 19 تیر 1399 17:20
عرض ادب و احترام ،
سپاسگزار مهر و توجه شما هستم بزرگوار ،
بله درست فرمودید ، کلمه زلیخاترین ( زلیخاترمین) حرف ( م ) اضافه بود که دلیلش اشتباه تایپ بود ، ویرایش انجام شد ، متشکرم ،
پاینده و برقرار باشید