آنجا که دلم غرق تو باشد چه صفایی ست یک لحظه که یاد تو شوم راه به جایی ست آنجا به همان وصف تو و جاه و جلالت قربانی آن ناز نگاه تو چه جایی ست ای دل تو مشو غافل از اندیشه دلدار یک لحظه ز خود باز ب......

پیله ی درد پشت حصارهای درد خسته از زخم ها گم گشته در حریم شکست در تشنگی وصال تا مرز مردن نا امید از امید آوایی صدا می زند تورا بشکن حصار درد چون نور بگذر از روزنه ها بشکن حصار اندوه را باز کن پیله......

چشم خونبار مرابین ومرا هیچ مگو گوش کن حرف مرا صبرنما هیچ مگو شمع من باش که پروانه ی نورت باشم آتشم زن بکشم بهر خدا هیچ مگو حبه ای از لب قندت بده تا خوش بمکم به ..... و ...... و بقیه رفقا هیچ مگو ......

تو شب بودی ، طلوعم را دریدی جدایی را به چشمانم دمیدی برای دیدن غم خوردن من درون باغ افکارم دویدی یا تو شب بودی , طلوعم را دریدی درون باغ افکارم دویدی برای دیدن غم خوردن من جدایی را به چشمانم دمیدی ......

《دقُ الباب》 دیر سالی ست چراغ شب های من خاموش شده است از وقتی پائیز دیگر حوالی شعرم پرسه نمی زند نمی دانم کجای واژه هایم پنهان شده ای؛ بیا و مثل باران دقُ الباب کن شاید دلتنگی هایم این فاصله ها را کم ......

گر می شوی نهان لحظاتی به گوشه ای دوری ز خلق جلوه کنی کسب توشه ای گمنام زندگی بکنی عمر را به سر در سرسرای کوچک دنیای کینه ای همچون شتر نما به جهالت بسی دلا در غفلتی به سر که کند کذب پیشه ای اینان......

راه خانه ات را پیدا کرده ام اما هنوز، حجم دلتنگی ام سنگینی می کند بر قدم هایم...!!...

در سایه لطف خدا آسوده تر شد بخت من آسان بشد ازبهرمن هر زجرتلخ وسخت من لطف خدا برمن رسید غم از دلم بیرون برفت درپرتو لطف خدا شد نوجوان نوبخت من ٭٭٭ در وادی حیرت خدا ، حیران......

چون ایلمیلی ، بلندوُ طلاگون بخواهیَم ای صبح پرترانه ی کارون، بخواهیم ای جانبهای شعر فراوان زیستن! تبواژه های خاطره افزون ، بخواهیم ای گوشه گوشه های تنم،آشنای توست چون فوجهای روح همایون بخواهیم آن کولی......

ما باید دستان هم را لمس کنیم، که کلمه ها بی کفایت اند، برای گفتن از این همه اندوه،...

《حلق آویز》 جز این شعرهای در بغض مانده هیچ استخوانی در گلویم نمانده تو بیش از این واژه ها چشم هایم را مزار کرده ای برای ماهی قرمزی که می رقصد درون کاسه ی شراب نگاهت؛ دعا کن دل قلاب ماهیگیر شکار کند تن......

غمگین ام همچون مادری غماغم که فرزندانش افتاده اند در آتشی آتشی آتشی به جان هم تا آشتی را ریشه ای نماند کلاغان سیاه و زشت هم... آه دشت بی کرانه ی سرخ! شعر پیشرو شعر سروش محمدعلی رضاپو......

سکوت! در صدای گلویم پیچید دندانِ در دندانه های کلید را خورد دردها به اجبار سنگریزه های افکار را به دریا خواهند انداخت و من در مشورتِ کشمکش  زبان افکارم زبانه های در را خواهد جوید، احساس گیج......

(۱) جز خیالت چیست تسلی این دل غربت رفته؟! (۲) شاعر نمی‌میرند! بال می‌گشاید پرنده می‌شود و فراموش می‌کند راه زمین را (۳) سنگ‌ها هم دل دارند! این را از اشک‌های پدرم فهمیدم،،، پدری، که مادرم به ا......

                  به آغازنده وانجام دنیا          بسی عُجابُ و وراب دارد                     خوش نوا را کـَر.                    زیبارابـه کُور،      می رسد عاشق به سنگ..         ......

آرزوی واژه ها نفرین بزرگی ست شعر فاضله هاشمی غزل ...

از ریشه هایم آب می خورد بهار چشم هایت به بلندترین شاخه ام گره خورده بود تابستان دست های تو آنهمه مرداد... دسیسه ی باد و باران بود بردنت وگرنه من ایمان داشتم به سماجت شاخه ام.........

گاهی به نظر آید آن چیز دگر آید. آسان چه نظر آید ناگاه چه خطر آید. آتش نرسد دستت، آبی به دهان آید. ناگاه چه ورق آید شانست به نهان آید. معلوم شده ست آنجا گنجی به برت آید. صد چرخ به گردون شد صد خاک سرت......

سیاه، قرمز، سبز، آبی، بنفش، زرد، رنگین کمانی در جعبه!. #رها_فلاحی...

اصفهان دنیای دیگری ست جای دیگری ست معمای دیگری ست معنای دیگری ست همچون اصفهان دوستت دارم فاضله هاشمی غزل ...